No.47 When I decided to improve my English or how to meet such great people

Staje przed Tobą możliwość praktycznie jedna na milion, która nigdy więcej się nie powtórzy; coś, co wymaga wiele odwagi, może skazać na wewnętrzną porażkę ze szczyptą poczucia wstydu, ale mimo wszystko pociąga - wszak nie będzie już drugiej szansy. Za to wspomnienie zostaje do końca życia. Dotychczas miałam za sobą tylko jedno tego typu doświadczenie - mianowicie irracjonalna chęć indywidualnego pożegnania native speakera ze szkoły językowej, który miał już na stałe wrócić do swojego kraju. Nigdy nie zapomnę jego łez wzruszenia podczas słuchania moich niegramatycznych, niestylistycznych i generalnie nieskładnych, prostych, acz należytych pochwał. Na samą myśl o tym wydarzeniu czuję się jakoś podniesiona na duchu - w końcu jak łatwo można kogoś uszczęśliwić i umilić mu ostatnie godziny w Polsce. A tym samym zyskać perełkę w dorobku życiowym.

I tym razem sprawa dotyczyła obcokrajowca, inspirującego człowieka z Holandii, który podróżuje po świecie. Gdy na jego stronie pojawiła się informacja, że odwiedzać będzie nasz uroczy kraj, nie zareagowałam jakoś szczególnie, wtedy nie ośmieliłabym się nawet marzyć, że w kilka dni później spotkam się z nim twarzą w twarz. Owszem, przyszło mi do głowy, że miło by było, gdyby zajrzał też do mojego miasta, nawet poparłam wysuniętą kandydaturę, ale zaraz z niedowierzaniem odrzucałam tę myśl - wszak to nie wielkiej sławy Warszawa czy Kraków! Wszystko zmieniło się diametralnie, gdy dostałam wiadomość od osoby, która znalazła mnie właśnie w komentarzach dotyczących propozycji polskich miejscowości, że istotnie, Micheal już następnego dnia do nas zawita. Ucieszyłam się niezmiernie, jak najszybciej potwierdziłam obecność na spotkaniu, wyłączyłam komputer i...

I zderzyłam się z rzeczywistością. Chwila, chwila... Bynajmniej po polsku z nim nie porozmawiam! Natychmiast spłynęła na mnie fala stresu, ucisnęło w dołku, przeszły mnie dreszcze i tak jakby temperatura w pomieszczeniu spadła gdzieś poniżej zera. Niedługo doszła mnie informacja, że R, która do mnie napisała i z którą razem miałyśmy Micheala w mieście powitać, spóźni się, a to oznaczało całe pół godziny sam na sam z człowiekiem, z którym porozumieć się mogę wyłącznie po angielsku. Ha, cóż w tym trudnego, mogłabym usłyszeć, od stu lat uczysz się języka, masz regularną styczność z native'ami, piszesz z ludźmi z całego świata, a nie poradzisz sobie ze zwykłą rozmową? Łatwo powiedzieć - owszem, wiedzę teoretyczną posiadam, na pytanie odpowiem, nauczywszy się tematu to i wypowiedź skrzętną sklecę. Jednak rzeczywistość prezentuje się zupełnie inaczej; rozmawiasz ze śmiertelnikiem, nie nauczycielem z x-letnim doświadczeniem, który coś Ci tam podpowie, nieznaczną podświadomą mimiką twarzy dając znać, że coś jest nie tak.
Idąc na spotkanie, zdarzyło mi się zwątpić i pomyśleć o odwrocie - jednak ta nieszczęsna myśl, że to jedna jedyna szansa do poznania tego człowieka i na tysiąc procent będę żałować niespróbowania, pchała mnie do przodu. Nieszczęśliwie dotarłam przed czasem i przez dziesięć minut myślałam (najgorsze, co człowiek może zrobić). Znacie ten motyw, że dzwonicie do kogoś, a jednak w duchu błagacie, by nie odebrał? To właśnie był ten moment - z jednej strony wypatrywałam, a z drugiej miałam cichą nadzieję, że jednak się nie stawi. I oczywiście w tym samym momencie dostrzegłam znajomą twarz.
Witając się z Michealem, cały stres jakby natychmiast się ulotnił. Owszem, moje wypowiedzi perfekcyjne nie były, zdawałam sobie sprawę z tego, że mylę czasy i awkward silence była na porządku dziennym. Ale gdy po obejściu centrum miasta zasiedliśmy w kawiarni, R do nas dołączyła (co przyjęłam z ulgą, bo okazała się osobą bardzo rozmowną, niemającą kompletnych problemów z językiem) i zeszłam z pierwszego planu, odpowiadając jedynie na pytania czy wtrącając swoje trzy grosze, siedziałam, słuchałam i zdawałam sobie sprawę z tego, że rozumiem wszystko. Tak jakby rozmowa prowadzona była po polsku. Było to ciekawe uczucie, zwłaszcza że mijając na ulicy dwójkę ludzi również rozprawiających po angielsku, doznałam tego samego wrażenia, co słysząc polski w Londynie - zwyczajnie mózg przestawił się na myślenie w obcym języku.
Przy pożegnaniu Micheal dodał, że całkiem dobrze po angielsku mówię, co nie wiedziałam, czy przyjąć jako nieuzasadnioną pochwałę, czy może jednak coś skłaniającego się w stronę prawdy, wszak nie pytałam o to, a jak człowiek tak sam z siebie... może coś ze mnie jeszcze będzie! Osobiście doszłam jednak do wniosku, że koniecznie poprawię swój język i już teraz postanowiłam, że na studiach pchać się będę na wszystkie wymiany międzynarodowe i staże zagraniczne. Bo poznawanie nowych ludzi, łamanie barier, które dotychczas ograniczały, otwarcie się na cały świat - jest fajne.
Nie żałuję; cieszę się, że zbiór tylu przypadków sprawił, że doszło do tego spotkania; poznałam nietuzinkowe osoby - osoby, wszak R okazała się bardzo ciekawą personą i w najbliższej przyszłości spotkamy się przy herbacie. Prawda, przez początkowy stres, który nie pozwał mi się na niczym skupić, najprawdopodobniej sprawdzian z chemii niespecjalnie mi poszedł, ale jeśli miałabym raz jeszcze wybierać, wolałabym zawalić maturę niż zrezygnować z tego spotkania - bo maturę zawsze mogę poprawić, a takich okoliczności nie doświadczę już nigdy.
Konkluzja? Zawsze warto próbować!

Za miesiąc kończę osiemnastkę. Nie żeby mnie to specjalnie ruszało, ot, kolejne urodziny, których nie będę jakoś wyjątkowo świętować, bo imprezowym typem nie jestem. Ale już od jakiegoś czasu rodzina suszy mi głowę prezentem, jaki chciałabym dostać - chyba nie muszę dodawać, że odpowiedź nie mam pojęcia ani niczego nie potrzebuję nikogo nie zadowala? A jeszcze zabronili mi prosić o książki, bo to przecież osiemnastka. Stąd prośba o burzę mózgów - jakieś pomysły?