No.46 Peste!

„Czasem nachodzi mnie ochota, by przebiec się przez ulice Rzymu, krzycząc «Peste, peste!». No nie mów, że nigdy tak nie miałaś”, mówię w kontekście użycia słowa peste (dżuma), na które trafiłam zupełnie przypadkiem, przeglądając słownik włosko-polski i które też natychmiast pokochałam (biorąc pod uwagę, jak niedaleko leży od pasta, czyli niewinnego makaronu). Tymczasem nie sądziłam, że następnego dnia faktycznie doświadczę powietrza morowego.

Komuś może się wydawać, że doświadczenie grypy żołądkowej owszem, jest nieprzyjemne, ale nie jest to poniekąd nic niezwykłego, a już zwłaszcza, gdy się mieszka z chorym. Dla mnie, która ostatni raz ewidentnie chorowała na coś pochodzenia wirusowego chyba w podstawówce i od tamtej pory nie opuściła żadnego dnia w szkole z powodu choroby, nawet mając styczność z epidemią oko w oko, było to coś specyficznego. Zawsze potrafiłam szybko poznać nieprzyjemne objawy i je zlikwidować zanim by do nich doszło, jak biegunkę czy wymioty, do których zawsze miałam uraz i, zwyczajnie, bałam się ich doświadczenia. A teraz, nagle i zupełnie niespodziewanie, przechodząc po domu, złapał mnie specyficzny ucisk gdzieś pod wyrostkiem mieczykowatym, który przekształcił się w uporczywy ból, ale o tępym, nieco pustym charakterze. Miałam uczucie, jakby ściany organów zapadały się i sklejały ze sobą. Jednocześnie już wiedziałam, co mnie czeka - natychmiast rzuciłam się na łóżko, skręcając się i usiłując wszystko przeczekać. Faktycznie po jakimś czasie ból zelżał, a że było już późno, zdecydowałam się wykąpać i pozwolić działać doktorowi snowi. Stanęłam na nogi i wyprostowałam się, co uznałam wtedy za największy błąd. Skuliłam się, doczłapałam do łazienki i w takiej też pozycji wzięłam kąpiel. W chwili spłukiwania żelu pod prysznic do nieudogodnień chorobowych doszła nadwrażliwość na wszelaki zapach (co ma właściwie wymiar paradoksalny - wszak zrobiło mi się niedobrze nie po cudownej woni produktów tylnej strony kota, ale po kwiatowym aromacie. Gdzie tu logika?). Owinęłam się w ręcznik i kucnęłam na podłodze łazienki w oczekiwaniu na uspokojenie żołądka. Wtedy też, obserwując drżące z zimna nogi, doszłam do oczywistych, a jednocześnie niepokojących wniosków - wszak czymże jest, zdawałoby się, doskonały mechanizm, jakim jest ludzki organizm, wobec niedającym się pojąć rozumem wielkościom nawet kilkugenowych wirusów? Co nam po wysokim stopniu organizacji ciała, skoro powalić nas mogą tak niewielkie cząstki? 

Poszłam spać. Może przez godzinę udało mi się w miarę spokojnie przetrwać, lecz w końcu jakąś niepoprawną pozycją uruchomiłam falę. Zdążyłam tylko dobiec do zlewu w kuchni i zwróciłam całą zawartość żołądka, przy okazji nieco zaniepokojona tym, że makaron z obiadu sprzed pięciu godzin wygląda niemal tak samo jak przed zjedzeniem, co chyba jeszcze bardziej sprzyjało konwulsjom. Gdy zdałam sobie sprawę z tego, że to już koniec, że już pozbyłam się wszystkiego, zauważyłam, że mrowieją mi ręce, w głowie mi szumi i cała drżę. Niejednokrotnie zdarzało mi się omdlewać, więc wiedziałam, że to nie to - po prostu nagle straciłam siły i panowanie nad sobą, czego perspektywa mnie przeraziła. 

A wirus właśnie triumfował, odgrywając taniec zwycięstwa po moim pustym żołądku. Co z tego, że nie ma uczuć, jestem pewna, że obserwował to wszystko z uśmiechem na twarzy (?), perfidnie żrąc popcorn.

(nie sądziłam, że uda mi się znaleźć tak doskonale pasujący gif!)

Skończyło się na tym, że mnie nie puścili do szkoły, czego wcale nie przyjęłam z otwartymi ramionami - trzy lekcje chemii piechotą nie chodzą, a że aktualnie omawiamy zadanka, jakakolwiek szansa, że w końcu będę rozumieć spełzła na niczym. Poza tym byłam przekonana, że dziś wszystko będzie już w porządku, a tymczasem dalej mnie brzuch boli, gdy próbuję się wyprostować. No i niepokoi mnie to, że od piętnastu godzin fizycznie nie jadłam, a jak jeszcze doliczyć to, że wszystkie posiłki dnia wczorajszego wróciły drogą, którą przyszły, to i dłużej.

Tym sposobem, choć de facto mam dzień wolny, nic nie mogę pożytecznego zrobić. Pozytywiści mieli rację, twierdząc, że jak wysiada jeden organ, to wysiada wszystko - teraz faktycznie im wierzę.
O, może jeszcze krótka konkluzja: chorowanie jest do rzyci.

10 stycznia

Już jest znacznie lepiej. Po tym jak wczorajszy dzień przeżyłam na trzech waflach ryżowych i kromce chleba, które i tak w siebie wmuszałam (a jadłam je przez cały dzień w obawie, by zbyt szybkie ich pochłonięcie nie skończyło się nieciekawą reakcją), tak dziś obudziłam się głodna (nawet nie wiecie, jakie to cudowne uczucie być głodnym!). Na śniadanie pochłonęłam trzy kromki z masłem (na szczęście zdążyłam się pohamować, by nie zjeść kolejnych trzech) i póki co zapowiada się, że po ludzku zjem normalny obiad. Tyle wygrać!