No.48 That's how we roll in the Shire

Ostatnio doznaję serii sentymentalnych uczuć - jest to niemal równie irracjonalne, jak brzmi. A jednak czasem, trzymając książkę w dłoni, wsłuchując się w muzykę, oglądając serial, wzdychając specyficzny zapach wiosennego poranka, otwiera się jakaś szufladka w mózgu i sprawia, że spływa na serce pewnego rodzaju otucha, ciepło. Jakby na moment świat się zatrzymał, a ja cofnęła do chwili, gdy byłam szczęśliwa, nawet jeśli było to szczęście dość błahe, przelotne, a czasem - wymuszone, choć pod wpływem lat wspomnienia te zostały podświadomie odsączone od wszelkich ale. I tak niedawno naszło mnie to niecodzienne uczucie podczas oglądania Supernatural, gdy przypomniałam sobie, jak ponad rok wcześniej robiłam dokładnie to samo z przyjaciółką, pijąc herbatę i dzieląc się emocjami związanymi z odcinkiem (nieraz przyłapuję się na tym, że podczas samotnego oglądania seriali, wybuchając donośnym śmiechem, obracam się w stronę wyimaginowanego człowieka, by skomentować ten żart sytuacyjny). Albo oddychając wiosennym powietrzem, przed oczami stanął mi obraz siebie siedzącej w parku i uczącej się na ostatni etap gimnazjalnej olimpiady biologicznej. Lub włączając płytę z tymi samymi utworami AC/DC, których słuchałam podczas podróży. Licznych podróży, choć najczęściej pierwsze, co mi przychodzi wtedy na myśl, to jazda autokarem z Krakowa.

Tym razem była to gitara. Już nawet nie zliczę, ile razy doświadczyłam tych nagłych powrotów, ile obietnic złożyłam, że będę regularnie ćwiczyć. Więc teraz tego nie zrobię. Bo to bzdura. I tak w natłoku codziennych zajęć nie znajdzie się miejsce dla Jasi. Nie zmienia to jednak faktu, że te chwile spędzone z gitarą na kolanach są niezwykłe.
A w szczególności dzisiaj. Gdy nadarzyła się okazja do grania w duecie, na dwie tonacje, na dwa sposoby. Nie ukrywam, że niezręcznie czułam się w towarzystwie kolegi z klasy, którego lubię, a z którym jednak nie mogłam nawiązać jakiejś ciekawszej rozmowy (Tak to jest, gdy spotyka się dwóch introwertyków, jak powiedział, całkiem słusznie zresztą) - a jednak cała niezręczność znikała, gdy chwytaliśmy za gitary i śpiewaliśmy stare polskie rockowe piosenki, fałszując niemiłosiernie. To był wyjątkowo udany piątkowy wieczór.

Zupełnie przypadkowy gif, bo tak.

Za równo pięć dni kończę te cudowne osiemnaście lat. W sumie to nie za bardzo mnie to tak naprawdę obchodzi, poza tym, że muszę iść sobie dowód wyrobić, a nie za bardzo mam kiedy. A znając życie, to te wszystkie urzędy, sraty pierdaty, są pootwierane w dziwnych godzinach.

A problem dotyczący prezentu? Częściowo się rozwiązał, tradycyjnie będzie to zegarek - najcudowniejszy zegarek pod słońcem, wygląda jak busola, jest cudny! Doszłam do wniosku, że jest to najlepsza rzecz, jaką mogłabym dostać; nie dość, że zostanie mi do końca życia, to jeszcze zastąpi mój aktualny, za duży na mnie Casio (czytanie ze zrozumieniem zawsze w modzie - kto by pomyślał, że będzie on męski po otwarciu przesyłki?).
Niedługo się przeprowadzam. Na wieś. Na wieś. Nie wiem, jak to przeżyję. Jak przeżyję wstawanie o nieludzkich godzinach, by zdążyć na PKS, gdy dotychczas miałam dziesięć minut do szkoły. Ale przynajmniej dom ładnie wykończyliśmy, przynajmniej mieszkać się tam będzie przyjemnie.