Krótka historia wolnego czasu

Stan bloga przez ostatnie miesiące musiał zapewne dobitnie świadczyć o stanie mojego czasu wolnego na medycynie, w cudzysłowie i sporą dawką ironii, jako doskonały przykład oksymoronu. Niezwiązani z lekarskim znajomi narzekają na swoje pierwsze kolokwium na studiach w grudniu (sic!), my śmiejemy się, pokazując kalendarz, w którym pustych pól jest jak na lekarstwo. Wykorzystujemy swoje dozwolone nieobecności na zajęciach, by się uczyć, o istnieniu wykładów większość zapomniała, a jeśli już się ktoś przejdzie, to tylko po to, by poczytać sobie anatomię. Biblioteka to nasz drugi dom, a do tego prawdziwego, hen, za lasami, wracamy jak najrzadziej, bo z rodziną jednak uczyć się nie da. Tym bardziej, gdy grupuje się wokół atlasu i ze szczerym zdziwieniem wykrzykuje: Ale tu tylko tytuły rozdziałów są po polsku! Patrzą z przerażeniem w oczach, gdy uświadamiamy im, że nie, anatomia nie trwa sześć lat, bynajmniej, i chyba zaczynają się poważnie zastanawiać, czy posiadanie potencjalnego lekarza w rodzinie przeważa nad chęcią wezwania egzorcysty (przecież żadne boskie stworzenie nie przyswoiłoby tyle informacji w tak krótkim czasie!).

Ale wbrew pozorom niczym się nie wyróżniamy od pozostałych śmiertelników. Jesteśmy mistrzami prokrascynacji, internety znamy na bieżąco, bijemy rekordy w scrollowaniu facebooków. Wielu z nas na oczy nie widziała proponowanej literatury, skrypty to nasz sens istnienia. Uczymy się na dzień, dwa przed kolokwium (jeśli w ogóle) z wszystkiego, co nie jest anatomią. Jedni imprezują, drudzy nadrabiają seriale, trzeci zaciągają się smogiem na mieście. Cholera, znów niczego nie zrobiłem przez weekend. To tak jak ja! jest typowym przywitaniem w poniedziałki. 

Jesteśmy normalnymi ludźmi, nie mamy niezmierzonych pokładów motywacji - owszem, długo siedzimy nad książkami, ale przez cztery miesiące wszyscy się przyzwyczaili. Jak chcemy, potrafimy rozplanować sobie naukę tak, by spać spokojnie przez osiem godzin dziennie, jak nie chcemy, to balujemy dwa tygodnie i zarywamy kilka nocy, co kto lubi. Zresztą, drugie terminy też od czegoś są. Osobiście biegam po IFMSA-owych akcjach, uczę się języków, przeprosiłam się ze szkicownikami, a czasem nawet z odkurzaczem i gąbką do naczyń.

A tak na serio, to aktualny rocznik nie ma co narzekać. Medycyna jest ciężka, ale w porównaniu do cyklu 5-letniego, nasz 6-letni jest niemal usłany różami. Wystarczy to dostrzec i docenić, by zaraz znaleźć choć odrobinę tego mistycznego wolnego czasu.

Tymczasem sesja za pasem. Trzymajcie kciuki, bo mimo wszystko za żadnym z egzaminatorów nie przepadam aż tak, by spotkać się z nim ponownie.