20 mg ciekawości, 3 mg trwogi, 0.5 mg nostalgii

I zaczął się wrzesień. Nie twierdzę, miło jest sobie chodzić przed południem po świecie z myślą, że jeszcze rok temu mogłabym o tej porze zwiedzić co najwyżej świat zamknięty w granicach szkolnych włości. Jeśli jednak ktokolwiek myśli, by z tej racji człowiek czuł się wewnętrznie jakoś szczególnie szczęśliwszy, to muszę rozczarować; wrzesień nie bardzo się różni od sierpnia czy lipca, bywa tylko ciut chłodniej. A poza tym to kolejne dni wakacyjnej rutyny, która z jednej strony jest zatrważająco przyjemna (ach, ten brak potrzeby intelektualnych wyzwań!), z drugiej - ciut trąci nudą. Ludzie mnie wyśmieją, jak można przecież narzekać na nadmiar czasu wolnego! Cóż, przesyt bywa uciążliwy i chociaż za miesiąc będę przeklinać na to, co mówię teraz, to mimo wszystko brakuje mi produktywności i wrażenia, że wstaję rano w jakimś konkretnym celu.

Nie, nadmiar słońca nie sprawił, że zaczęłam z niecierpliwością wyczekiwać października, a wieczorami siedzę nad anatomią, bez przesady. Ale nie da się ukryć, tyle się przez ostatnie lata naczytałam o medycznej rzeczywistości, że gdy w końcu staje ona w zasięgu ręki - nie sposób pohamować ciekawości. Jest w tym jednak pewien okrutny haczyk, jak to zawsze bywa z początkami; napięcie rośnie do pierwszego dnia, by przez kolejne lecieć w dół na łeb, na szyję, tak, by po tygodniu wzdychać do tych wakacyjnych dni i przeklinać swoją ówczesną ciekawość, która sprawiała, że czas leciał dużo szybciej. Więc póki co, nie wybiegam zanadto naprzód, przede mną jeszcze kilka fajnych wyjazdów, które dodadzą nieco siły przed zbliżającą się harówką.

Swoją drogą, już teraz śmieję się z mojego aktualnego podejścia, bo aż zbyt dobrze wiem, jak to będzie za niedługo, gdy na dobre wsiąknę w nową rzeczywistość. To tak samo, jak przypominam sobie moje wyobrażenia na temat studiowania w gimnazjum. Szkoda, że człowiek nie może być mądrzejszy o swoje przyszłe doświadczenia.

Czy się boję? Oczywiście. Jakoś wizja tej wyśnionej medycyny wydawała się przyjemniejsza w czasie nauki do matury - teraz jest zbyt realna, by brać ją z taką beztroską, jak wcześniej. Boję się nawału materiału, szczątkowego snu, spadku formy i kondycji, zasłabnięcia na pierwszych zajęciach w prosektorium, przynajmniej w tych pierwszych miesiącach. Siedzi gdzieś we mnie również standardowe pytanie - czy sobie poradzę? Zawsze byłam jednak realistką z lekką dozą optymizmu i nadmiarem uporu, więc pocieszam się myślą, że świadomość moich słabych stron zdecydowanie bardziej ułatwia życie niż ślepe spychanie wszystkiego do podświadomości. Trzeba widzieć jasne strony. Może to i głupie podejście. Ale jak coś jest głupie i działa, to znaczy, że nie jest głupie.

Teraz obserwuję maturzystów i muszę przyznać, że nawet z sentymentem wspominam zeszły rok. Drugi raz pisać matury bym nie chciała, ale gdy niedawno odwiedziłam swoich starych nauczycieli z liceum, stwierdziłam z uśmiechem, że w sumie wróciłabym tam jeszcze na jakiś czas. Do świata, gdzie nie trzeba samodzielnie ogarniać życia, gdzie z nikim nie wiąże cię stos papierów sygnowanych twoim podpisem, gdzie można czasami wyłączyć budzik i odespać tydzień.

No cóż, zanim się obejrzę, minie kolejny etap w moim życiu.