Kolejny nudny blog studentki medycyny

A więc - stało się. Oficjalnie zaczynam od października przygodę z wydziałem lekarskim. Nieoficjalnie wiadome to już było przy wynikach matur, które przy zeszłorocznych progach otworzyłyby mi drogę na większość uczelni, w tym z trzeciej, czwartej listy na tę wymarzoną. W związku z tegorocznymi zawirowaniami, spodziewałam się wystartować z drugiej. Dlatego byłam niewiarygodnie zaskoczona, gdy dostrzegłam siebie już na pierwszej.

Odświeżam stronę, oczom nie wierzę. Dostałam się! Już, teraz, dzisiaj! Euforię lekko przyćmiła brutalna rzeczywistość: przez to, że nie byłam na to przygotowana, nie zdążyłam jeszcze skompletować dokumentów. Rzuciłam wszystko i zaczęłam zbierać papiery po pokoju, nagle doczytując się tego, że teczka z gumką być nie może, że wyłącznie wiązana. We wsi nie kupię, do miasta już raczej nie zdążę, pociąg mam następnego dnia wcześnie rano - trudno, załatwię to na miejscu. Setki razy wszystko sprawdzałam, korelowałam dwa różne wykazy dokumentów, które się ze sobą nie pokrywały, aż w końcu zdecydowałam się kierować rozsądkiem (jak się później okaże, zła decyzja).

Dojechałam do Miasta, z bananem na twarzy pokonując dworzec. Wyszłam przed budynek i rozejrzałam się dookoła (wspominałam, że nigdy w życiu tam wcześniej nie byłam?), z entuzjazmem chłonąc wielkomiejski gwar, z którym będę się mierzyć przez następne sześć lat. Misja szukania teczki nie była może wielce interesującą przygodą, mimo że w jej czasie zdążyłam zwiedzić pół miasta i odwiedzić niemal każdy kiosk, księgarnię oraz sklep papierniczy w okolicy. Jakimś też cudem bez większych problemów dotarłam do wydziału rekrutacyjnego, więc już zaczynałam coś podejrzewać - i, rzecz jasna, w tymże momencie ujrzałam kolejkę długą na cały korytarz. Wiedziałam, że będzie jakiś haczyk!

Po prawie dwóch godzinach, w czasie których oprócz stania, względnie siedzenia, zdążyłam poznać kolejną część Miasta (gdy okazało się, że zabrakło mi płytki ze zdjęciem - bo kto by pomyślał, że dokładne czytanie regulaminów jednak jest rzeczą przydatną?), dobiłam się do komisji. Jakaś dziewczyna obok mnie znosiła awanturę o brak płyty, a ja z ulgą patrzyłam na tę moją, wywalczoną kilka przecznic dalej u fotografa. W końcu dostałam potrzebny papierek i okrojoną instrukcję dotarcia do dziekanatu.

W dziekanacie - następna kolejka. Miny wszystkich uczestników tego cyrku były mniej więcej podobne i tylko poczucie humoru mogło nas uratować od zagłady (wspominałam o ponad trzydziestostopniowym upale i braku cyrkulacji powietrza?). Straciłam rachubę czasu, ale chyba po godzinie udało mi się dotrzeć do okienka. Pani otwiera teczkę, patrzy na płytę... i daje mi ją do ręki. Ojcze Burz, czy to znaczy, że ta płyta nie była potrzebna? Jest pani pewna?

Pani, niestety, jest pewna i nawet moje powtórne upewnienie się niczego nie zmienia - no, może jedynie bardziej rozluźnia relację. Stawiam podpisy i na odchodne zostaję przytłoczona papierami (na szczęście, wraz z instrukcją obsługi).

Wychodzę z dziekanatu.
Cholera.
Jestem studentką medycyny.