No.62 Nine, eight, seven, six...

Siedziałam na bardzo niewygodnym krześle, wpatrując się bezmyślnie w prezentację, której sensu nie byłam w stanie uchwycić, aż nagle przeszło mi przez myśl: O matulu, nawet nie wiem, co mam wziąć na zajęcia w prosektorium! I zaraz mnie olśniło: O matulu, dostałam się na lekarski i jeszcze się nie pochwaliłam na blogu! Oczami duszy widziałam już ten jakże błyskotliwy nagłówek posta: Kolejny nudny blog studentki medycyny. Nagle dotarło do mnie, o czym właśnie myślę - o cholera, udało się!

Oczywiście całą sielankową scenerię zniszczył poranek, bo mniej więcej w momencie, w którym zaczęłam zastanawiać się, kiedy i czy w ogóle zdążyłam załatwić sobie akademik, bodaj inny przybytek, spektakularnie się obudziłam. Rzut oka na kalendarz dał mi do zrozumienia, że do wyników matur zostało dziewięć dni. Cóż, jeszcze nie wyszło. Ale przynajmniej coś na blogu napiszę, nie zaszkodzi. Szkoda tylko, że z ów spektakularnego tytułu, który we śnie wydawał się bardziej spektakularny, nie będzie mi dane skorzystać. Jeszcze.

Staram się wierzyć, że może był to proroczy sen, ale z drugiej strony, przypominam sobie jeszcze jeden sprzed kilku dni, kiedy to odbierając świadectwo maturalne, ujrzałam liczby 40 i 35. A, to pewnie centyle. Ale to wcale nie polepszyło sytuacji. Więc lepiej wstrzymać się z określaniem, które sny zasługują na miano proroczych. Zobaczymy w lipcu. (Sezon okołomaturalno-studenckich snów uważam za otwarty.)

Przeglądając inne blogi, mam wrażenie, że u wszystkich coś się dzieje. Może nie zawsze dużo, ale dzieje się na tyle, by móc coś o tym napisać. Chyba podświadomie oczekuję, że znajdę u kogoś opis podobny do swojej zacnej osoby, która całymi dniami czyta to, co się przez klasę maturalną na półkach uzbierało, a nocami ogląda seriale. Czasem, o ile temperatura powietrza nie przekracza norm, zdarzają się sporadyczne wyjścia, spotkania ze znajomymi. Podobno też będę przez parę dni pracować. I... kurtyna.

Nie to, bym narzekała. Ale też nie to, by było czym się dzielić. Wchodzę na fejsbuki. Jedni podróżują, imprezują, ogólnie rzecz biorąc - żyją. Drudzy podobnie do mnie siedzą cichaczem w domach i mam nieodparte wrażenie, że jak spotkamy się jakimś cudem w tym samym miejscu w październiku, nagle okaże się, że ogarniają wszystko, co się wokół nich dzieje, a na zadane przeze mnie niewinne pytanie, co się wokół nas dzieje, usłyszę: Masz to w drugim tomie Bochenka na 147 stronie, a ty co robiłaś w wakacje?. I podrapię się wtedy w głowę, zagryzając wargę, nie bardzo chcąc się przyznać, że jestem większym leniem niż wyglądam.

Chyba będzie tu ciekawiej po piątym lipca. I w sierpniu. 

Chyba że nie wyjdzie. To będzie mało ciekawie.

Ale dobra, w cichości serca jestem optymistką, a z matur nawet z płaczem nie wyszłam (choć w ostatnich pięciu minutach chemii musiałam szybko przeliczyć raz jeszcze całe zadanie, bo złe dane podstawiłam, czysty kortyzol w żyłach), więc będzie dobrze, prawda?

Prawda...?