No.57 We're only dreamers, plan makers and schemers

Nie pytajcie mnie, jakim cudem nagle z października zrobił się grudzień. Sama zastanawiam się nad tym fenomenem, z niepokojem obserwując kolejne przekładane kartki w kalendarzu. Z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc. I, cholera, rok się kończy! Rok, w którym w portfelu przybyły mi dwie nowe plakietki - tak, udało mi się zostać pełnoprawnym kierowcą i to za pierwszym podejściem (do teraz nie do końca wierzę, że to faktycznie był tylko raz, nadzwyczaj podejrzanie to brzmi).  Co prawda, co ja przeżyłam w tej poczekalni, a później za kierownicą, podnosząc temperaturę w aucie o dobrych kilka stopni, to moje, zwłaszcza gdy przy wyjeżdżaniu z parkingu za kolejną próbą, o mało nie zahaczyłam samochodu obok. A ruszając, poczułam, że egzaminator trzyma mi sprzęgło... Byłam pewna, że właśnie zakończyłam swój egzamin, ale, o dziwo, jechaliśmy dalej. Na koniec przyczepił się tylko do zbyt późnego skrętu, co było kompletną bzdurą, ale kłócić się nie zamierzałam. Ale jak to, serio, to nie pragnie mnie pan oblać? Porwałam szybko papierek i uciekłam zanim zmieniłby zdanie. Zniknąwszy mu z oczu, sprawdziłam, czy na pewno dobrze zrozumiałam i po rozszyfrowaniu bohomazów doszłam do wniosku, że pierwsza litera wężyka to chyba jednak jest to upragnione P. Miły prezent na Święta, będę mogła jeździć dokupywać uszka do barszczu w Biedronce. O ile wcześniej nie doświadczę bliższego spotkania z drzewem. Ewentualnie rowem. Albo stróżem prawa - nie ma śmiechu, jako osoba notowana jestem stale na celowniku.

Generalnie nie warto pytać, jak to się stało, że z przyzwoitego obywatela stałam się żądnym krwi mordercą. Rzezimieszkiem. Pomniejszym złodziejem. Człowiekiem niebiorącym paragonów. Właścicielem krwiożerczego kota. Wersji jest kilka, bo wolę wszystko inne poza tym jednym wykroczeniem - cześć, to ja, zostałam spisana we wsi za chodzenie po złej stronie drogi. Jeszcze łaskawie doszli do wniosku, że wyjątkowo tym razem nie dostanę mandatu, ale następnym nie będzie litości (poza tym, że prawdopodobnie nie będzie następnego razu, bo to był jedyny przypadek na przestrzeni lat, gdy akurat przez wieś przejeżdżała policja. Oczywiście, że nikogo nie dziwi, że to akurat mnie musieli wtedy złapać, norma).
Jak teraz dochodzę do wniosku, to rozmowa z dwójką, już pod koniec całkiem sympatycznych, policjantów to największy przejaw mojego życia towarzyskiego. Gdy sobie to uświadomiłam, natychmiast skorzystałam z okazji i umówiłam się z kimś normalnym, nie na biol-chemie, by nadrobić zaległości - choć to spotkanie chyba tylko bardziej mnie zdołowało, bo dało do zrozumienia, jak bardzo jestem wyalienowana od świata. A najgorszy jest fakt, że gdy później kwestię przemyślałam, to w sumie zupełnie mnie to nie ruszyło. Wzruszyłam ramionami i uciekłam do Witowskiego, najwierniejszego ostatnimi czasy przyjaciela, który zawsze podniesie na duchu (dopóki nie przyjdzie sprawdzian, który zawsze ma na celu jedno - udowodnienie, że choć rozwiązałeś setkę zadań i tak nic nie umiesz).
Przed popadnięciem w depresję chroni tylko świadomość zbliżających się Świąt. Co prawda, od każdego nauczyciela dostaliśmy stosowny prezent z tej okazji - tu próbna matura z chemii, tam zadanka z biologii i jeszcze z matematyki coś po drodze. Wiem, że to już objawy poważnej choroby, ale z niecierpliwością czekam na możliwość rozwiązania tych arkuszy.

Cztery tomy Witka, a teraz próbne matury. Och, to święta!

Idę się leczyć.