No.56 Time flies

Niby ma się wrażenie, że początek roku szkolnego był całkiem niedawno, a tymczasem okazuje się, że już dwa miesiące minęły, a wcale nie wydaje mi się, bym przez ten czas w jakikolwiek sposób zbliżyła się do matury - natomiast matura zdecydowanie zbliża się do mnie. Nadal odnoszę wrażenie, że w głowie panuje mi zupełny chaos co do tego, jak powinna prezentować się moja wiedza czy też sposób jej ugruntowania. A żeby było weselej, z każdego tygodnia kurs na prawo jazdy kradnie mi przynajmniej z sześć godzin plus czas oczekiwania, czyli jakby nie było mam w plecy godzin prawie dziesięć. Trochę to dobijające, ale może z drugiej strony po zdaniu egzaminu (trzymajcie kciuki, by za pierwszym razem i żeby zdążyć przed nowymi przepisami!) nareszcie odetchnę i znajdę czas na powtórki - bo póki co, noc mnie wita jeszcze zanim skończę naukę do materiału bieżącego, o czymkolwiek dodatkowym już nawet nie wspominając. A do późna nad książkami siedzieć nie umiem.
Do powoli rodzącego się stresu przedmaturalnego dochodzi jeszcze stres przed egzaminem na prawko. Głupia rzecz, można by powiedzieć, ale jestem autentycznie przerażona - szczególnie, że to już kwestia kilku godzin do wyjeżdżenia, a w dalszym ciągu samochód mi gaśnie, nie wrzucam jedynki, wymuszam pierwszeństwo, krzywo parkuję... A na domiar złego, gdy wsiadłam do auta mamy, czułam się, jakbym pierwszy raz trzymała kierownicę w dłoni. Sprzęgło niewiarygodnie wysoko, hamulec reaguje z opóźnieniem, na byle zakręcie trzeba okręcać kierownicę setki razy, o braku wyczucia co do rozmiarów pojazdu już wspominać nie będę. Niby z zewnątrz podobne do Yaris, a o mało nie wjechałam dziobem w bramę, będąc święcie przekonana, że mam jeszcze z dobrych kilka metrów. I cóż mi będzie po kolejnej plakietce w portfelu, skoro będę się bać jeździć?
To chyba wszystko nakłada się na siebie i sprawia, że często nie potrafię skupić uwagi, rozpraszam się, myśli mi odlatują i zupełnie nie mam pojęcia, o czym czytałam akapit wcześniej. Wybawieniem są (nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem!) zadania z matematyki, których rozwiązywanie nie wymaga wielu procesów myślowych - ot, przepisuję przykład i lecę, nie wychodzi, to szukam albo robię jeszcze raz. Coś jak sudoku, logiczna układanka, ale przynajmniej jest z tego jakaś większa korzyść. Szkoda tylko, że chemii pod takie logiczne układanki podłożyć nie można, bo ze względu na braki, których określić nie potrafię, abstrakcyjne zadania to droga przez mękę. Myślę zbyt schematycznie, co sprawia, że polegam na pytaniach z pozoru banalnych, ale ułożonych w inny sposób. Ale z drugiej strony, czemu uczą nas schematów, a nie logicznego myślenia? Byłoby to znacznie przydatniejsze.
Na rozładowanie stresu trochę zbyt często sięgam też po beletrystykę (jakoś tak znacznie łatwiej wyjąć na okienku powieść niż podręcznik z biologii...), co z jednej strony jest ciosem poniżej pasa dla mojej urażonej ambicji, a z drugiej faktycznie pomaga i urozmaica szarą rutynę. Jejku, jak to jest, że wewnętrzny mól książkowy musi się akurat obudzić w klasie maturalnej?!