No.54 Well, Clarice - have the lambs stopped screaming?

Nie ma co ukrywać, wakacje zbliżają się ku końcowi, wizja zbliżającego się wielkimi krokami roku szkolnego jest nie tyle smutna, co irracjonalna. Jestem oderwana od rzeczywistości do tego stopnia, że w czasie obiadu, przeprowadzając operację na pstrągu, bardzo poważnie zastanawiałam się nad tym, czy ryby mają kręgosłup, czy nie. Całymi dniami zamykam się w mojej hobbickiej norze z nosem w książkach, by wreszcie przeczytać to, na co wcześniej jakoś nie znajdywałam czasu, z alternatywą dla filmów, które miałam obejrzeć już sto lat temu, ale nie było okazji (nawet się nie przyznam, jakie to tytuły nadrabiałam, bo aż wstyd), oraz listów, na które odpisuję całymi godzinami, zdając sobie później sprawę, że wkładam do koperty epopeję - wszak kilka razy w czasie pisania zmuszana jestem uzupełniać atrament w piórze. Wieczorami przechadzam się wzdłuż pól, które zostały niedawno wykoszone do cna - albo w wyniku jakichś żniw, bo z wiejską nomenklaturą do końca zaznajomiona jeszcze nie jestem, albo przez stado owiec, które sukcesywnie przesuwa się na kolejne tereny. Jednego dnia widzę owce przez okno, a ich leniwe beczenie towarzyszy mi przy każdej czynności, drugiego natomiast tak doskwiera mi cisza, że wychodzę z domu, by poszukać pola, na którym aktualnie się pasą. Żywot zupełnie pozbawiony większych trosk i problemów; szczególnie od momentu, w którym dałam sobie spokój z olimpiadą, dochodząc do wniosku, że to jednak nie dla mnie.
I choć z pozoru ostatnie półtora miesiąca nie minęło dokładnie tak, jak tego chciałam (czy kiedykolwiek jest tak, jakbyśmy tego chcieli?), to przyznam, że jestem zadowolona z tego, jak wykorzystałam te wakacje. Czytam dwunastą (trzynastą, czternastą - chyba zawsze czytam za dużo naraz!) książkę, licząc od początku lipca, obejrzałam te kilka filmów, by wreszcie mieć szerokie pole aluzji do klasyków, poznałam nowych ludzi i zacieśniłam przyjaźnie, poziom wypitego w życiu alkoholu podskoczył gdzieś do okolic połowy kieliszka, (w końcu na osiemnastce to jednak wypada wznieść toast nie tylko sokiem pomarańczowym) tym samym utwierdzając się w przekonaniu, jak mi on bardzo nie smakuje; pochodziłam po Warszawie, kolejny raz nie mogąc uwierzyć, jak mi to miasto się nie podoba; oraz odkryłam mojego nowego ukochanego wykonawcę, którego pokochałam od pierwszych nut (i klatek) jego najnowszego utworu Lately. Regeneruję siły na zbliżającą się całoroczną harówkę.
Dziś natomiast do mojej wakacyjnej rutyny dołącza pierwszy wykład kursu na prawo jazdy, więc zapowiada się na poważniejsze wykorzystanie szarych komórek. Choć niepokoi mnie mój kosmiczny rozkład jazdy PKS-ów, który ze stoickim spokojem oznajmia, że ostatni autobus o kulturalnej godzinie odjeżdża przed dwudziestą, pół godziny przed zakończeniem zajęć, a na następny poczekać muszę do 22.30. Tak, tułanie się po jedenastej po pogrążonej w mroku wsi (latarnie? Jakie latarnie?) to coś, o czym zdecydowanie marzę. Ale przynajmniej dwie godziny czekania na moją karocę to możliwość czytania książek...
You fly back to school, now, little Starling. Fly, fly, fly...