No.53 My only friend, the end

This is the end, cytując The Doors - koniec roku szkolnego, koniec tej całej nagonki, próbnych matur, które mi udowodnią, że chyba bardzo, bardzo nie chcę być na tym moim rozszerzeniu (chociaż 60% z matematyki z marszu, bez większego przygotowania, opierając całą swoją wiedzę na tablicach, to chyba nie jest tak źle?); a jednocześnie początek wakacji, które zapowiadają więcej stresu niż relaksu, ale o tym za moment. A więc tak, z drugiej klasy wyszłam ze średnią cztery i sześć w okresie, tym samym po raz pierwszy w mojej karierze nie mając paska na świadectwie (matuchno przenajświętsza!), co skomentowałam wzruszeniem ramion. Ten rok, zwłaszcza pod koniec, nabawił mnie takiego tumiwisizmu jeśli chodzi o oceny, że aż sama jestem tym przerażona - szczególnie gdy dostałam jedynkę ze sprawdzianu z kinetyki. Zupełnie mnie to nie poruszyło, a ostatecznie i tak się okazało, że nauczycielka się pomyliła przy wpisywaniu i w rzeczywistości miałam uczciwą dwóję. Chyba wolałam te czasy, gdy się załamywałam po otrzymaniu oceny poniżej trójki, a już szczególnie z materiału, który umiem i rozumiem, przynajmniej miałam motywację, by coś z tym zrobić - a teraz? Może we wrześniu mi przejdzie.

Plany na wakacje? Generalnie nie wiążę większych nadziei z nauką do matury, bo to i tak nigdy nikomu nie wychodzi - co najwyżej popracuję nieco nad chemią, chapsnę ciut biologii pod koniec, by w nowym semestrze jakoś wyjść z nowym (czwartym, licząc tego, co przez jeden miesiąc pierwszej klasy nas uczył) nauczycielem biologii. Wraz z początkiem wakacji na wierzch wyszła sprawa z olimpiadą, która nie daje mi spać po nocach. Chyba jednak porwałam się z motyką na słońce, nie wiem nawet, jak doświadczenie przeprowadzić, a tu jeszcze pracę trzeba napisać... to chyba za dużo na moje możliwości, zastanawiam się, czy sobie nie odpuścić, przynajmniej pozbędę się tych wszystkich nerwów - z drugiej strony trochę głupio, bo już zaangażowałam ludzi. Sama nie wiem.

I podobno mam jeszcze prawo jazdy robić i do pracy pójść. To nie to, że boję sobie rączki ubrudzić, ale po godzinach spędzonych na szukaniu wolnych miejsc, straciłam wiarę, że cokolwiek znajdę. Niby tyle jest ofert, tylu ludzi potrzebują, ale to by chcieli a to studentów czy ludzi po szkole ponadgimnazjalnej, a to osoby z jakimś doświadczeniem, choćby w obsługiwaniu się kasą fiskalną (nie wierzę, że to jest tak trudne, by w pół godziny tego kogoś nie nauczyć, no ale cóż), już nie mówiąc, że rzucają słuchawką, gdy tylko usłyszą na czas wakacji. A bo też to wielki problem zatrudnić kogoś do czasu, aż nie znajdzie się ktoś inny na pełny etat. Na prawo jazdy uparła się rodzina, w zwyczaju Jagny, jak powiedzą, to pójdę.

A tak od siebie, to chciałabym nadrobić zaległości czytelnicze - udało mi się już półtorej książki przeczytać, a to już jakiś postęp. Chciałabym też pozwiedzać okoliczne miejscowości na rowerze - wczoraj porwałam się i z marszu 50 kilometrów zrobiłam, przy okazji Czechy odwiedzając. Do granicy niby daleko nie jest, 20 kilometrów z kawałkiem, ale teren tu jest makabryczny - różnice wysokości są tak wielkie, że z jednej strony mogę się rozpędzić na spokojnie do 40 kilometrów na godzinę (ale biorąc pod uwagę, że jeżdżę bez kasku, raczej staram się nie osiągać takiej prędkości. Tylko czasami), a pod górę piesi mnie wyprzedzają. Ale jednak czuje się taką jakby dumę, że się inne państwo na rowerze zobaczyło, no. Swoją drogą, Czesi to bardzo fajny naród, znaczy się - ja nie rozumiem nic, a oni wszystko. Pewnie to też kwestia tego, że mieszkają kilkadziesiąt metrów od granicy, ale oj tam. I tak jest śmiesznie, że ja coś po polsku mówię, a oni upewniają się po czesku, czy dobrze zrozumieli.

Takie tam błędne koło, ale co chciałam, to dostałam, więc nie jest źle!
No, i najważniejsze - jeju, włączyłam sobie serial. Serial. Matko, jak ja dawno Supernatural nie widziałam, to takie miłe uczucie po tylu miesiącach uczciwie usiąść przed telewizorem i pośmiać się z min Jensena czy w ogóle odpałów reżyserów, którzy swoim dystansem powalają na kolana (tak, dwusetny odcinek!). To jak spotkanie starych dobrych przyjaciół po latach, cudowne uczucie.

Dzisiaj wyniki matur. Jak orientowałam się w internatach, jednym poszło super, innym całkiem źle (czyli w sumie nic zaskakującego). A Wam?