No.44 On top of the mountain

Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?
Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,
Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?
A. Mickiewicz, Dziady

Zbliżają się Święta. Coraz bardziej czuję już tę specyficzną atmosferę, a gdzie się nie obrócę, tam choinki (sic! - nagonasienne), kolorowe lampki i czerwono-złota kolorystyka. Nie żeby mi to przeszkadzało, wręcz przeciwnie; jakoś tak marzy mi się już okres świąteczny związany z długim spaniem i na dobrą sprawę - nic nierobieniem. Wydaje mi się, że jestem zmęczona, a taka przerwa dobrze mi zrobi i pozwoli odreagować stres, który zaczęli narzucać w związku z nową maturą, pomimo tego, że jestem dopiero w drugiej klasie. Czasem żałuję, że nie mam możliwości spojrzenia w przyszłość i zauważenia, że to, co jest teraz, to zaledwie preludium i powinnam czerpać garściami, wykorzystywać fakt, że może już nigdy nie będzie tak, jak w tej chwili. Wtedy na pewno lepiej gospodarowałabym swoim czasem i wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej - ale nie mam tej możliwości. Mierzi mnie to, że częściej snuję ambitne plany o przyszłości, o kompletnym wywróceniu dnem do góry aktualnej sytuacji i sposobach na tego dokonanie, niż faktycznie działam. Wszelkie uczucia chowam w sobie, nie uzewnętrzniam swoich problemów, a jak przychodzi co do czego, moje zamiary nie są rozumiane i mam za złe wszystkim, którzy tego nie widzą. Czyż nie można dostrzec pewnej zgodności z literaturą romantyczną? I jeszcze liczba czterdzieści i cztery w tytule...

Po raz pierwszy od początku roku szkolnego w piątkowy wieczór po ludzku usiadłam z mamą przed telewizorem i oglądałyśmy dziewiąty sezon Supernatural. Było to tak niezwykłe, a jednocześnie dość smutne uczucie; wszak miesiącami nie widziałam żadnego z moich seriali - co wiązało się nie tyle z brakiem czasu, co z obawą, że może mnie za bardzo wciągnąć i z jakimkolwiek czasem wolnym będę mogła się pożegnać - zaś z drugiej strony sezon ten oglądałam wcześniej, na bieżąco gdy wychodził (a był to październik 2013). I tak siedząc z kubkiem herbaty w dłoniach i kotem na kolanach, śledziłam losy moich ukochanych bohaterów, zdając sobie sprawę, że ostatni raz było to ponad rok temu. Przerażająca perspektywa - jeszcze gorsza, że doskonale pamiętałam, co się w kolejnych odcinkach po kolei działo - przecież minęło tyle czasu, a jednocześnie w ogóle nie czułam jego przepływu. Jakby ktoś wyciął restryktazą fragment nici DNA i skleił końce (matko kochana, moje porównania - chyba robię to źle).
Sięgam jednak pamięcią do minionego roku i zdaję sobie sprawę, że wcale nie było tak, jak mi się zdawało. Wiadomo, wiele dni okazało się bezproduktywnych i zwyczajnie zmarnowanych, lecz są też takie, które w mojej pamięci pozostaną na długo. Tak samo jak przejrzałam wstecz ostatnie trzy miesiące, odnosząc wrażenie, że były zupełnym wycinkiem z życiorysu, dostrzegłam wiele niezwykłych chwil, choćby tych najdrobniejszych i z pozoru najmniej istotnych.
W tym chyba sęk - spojrzeć na wszystko z szerszej perspektywy, ze szczytu Mont Blanc, niż z opuszczoną głową wlec się z tłumem. Jednakże wyciągnąć również wnioski i wziąć się do roboty.
I wyewoluować z bohatera romantycznego.

Uczucia po światowych opadały drogach...
Gorzkie pocałowania kobiety - kupiłem...
Wiara dziecinna padła na papieskich progach...
Nic - nic - nic - aż w powietrza błękicie
Skąpałem się... i ożyłem,
I czuję życie!
J. Słowacki, Kordian