No.43 In a hole in the ground there lived a hobbit

Zauważyłam, że aktywność na tym blogu oscyluje gdzieś w okolicy stanu agonalnego - a im bardziej zagłębiam się w tego przyczyny, tym trywialniejsze odnajduję powody; pomyślał by kto, że to wina braku czasu, dość popularnej epidemii dzisiejszego świata, albo czegoś wyższego, jak chęć wychodzenia na światło słoneczne czy interakcja z ludźmi, z którymi nie chodzę do szkoły (jak na razie na poziomie dla początkującego, ewentualnie tutorialu). Prawda jest taka, że zwyczajnie nic ciekawego się w moim życiu nie dzieje, a przynajmniej nic bardziej godnego uwagi i zapisania. Co zresztą jest straszne. Bo żebym to ja nie miała nic (mniej lub bardziej) ciekawego do powiedzenia?

Odkryłam niedawno pewien intrygujący schemat, którym nie omieszkam się podzielić, bo jego występowanie jest tyle śmieszne, co tragiczne. Otóż tak prezentuje się moje prywatne błędne koło: dużo do nauczenia się - narzekanie na brak chęci do nauki - zasłużony odpoczynek - zasłużony odpoczynek, który przeradza się w czyste opierniczanie się do wieczora - przypominanie sobie o milionie rzeczy na kolejny dzień - zalążek depresji - utracenie sensu życia - zdanie sobie sprawę, jak bardzo głupie jest stwierdzenie, że moje życie traci sens przez szkołę - popukanie się w główkę - wzięcie się do roboty - dużo do uczenia się..., et cetera. Jeej!
Popadłam też w jakąś jesienną chandrę i coraz częściej snuję najróżniejsze rozważania na temat przyszłości. To trochę dobijające, bo prezentuje to kolejny schemat (wersja bardziej optymistyczna): nie potrafię się zmobilizować do zrobienia czegoś konstruktywnego - nie robię tego - załamuję się - zastanawiam się, jak ja w ogóle zdam tę maturę, która coraz bardziej się zbliża - jakoś zepnę tyłek, zdam i nawet mnie to zadowoli - jakimś cudem uda mi się dostać na medycynę - wszystko będzie pięknie do początku roku akademickiego - załamię się totalnym ogromem wiedzy, którą mam przyswoić - nie będę spać (ośmiu godzin dziennie) - jak przetrwam pierwszy rok, to może już do końca będzie z górki - skończę studia - zacznę pracować. I tu się na razie kończy, bo już do tego miejsca totalnie mnie to przeraża. Jestem takim biednym hobbitem, który w sumie mógłby wziąć udział w przygodzie życia, ale nie jest do końca pewien, czy wróci z niej żywy.
Smęty, smęty, ale jesień, zimno i taka ogólna aura bezsensu oraz zwątpienia we wszystko, co się chce osiągnąć. Zdarza się.

A tak z zupełnie innej beczki, to zauważyłam, że wszystkim moim listownym korespondentom od jakiegoś czasu zapewniam długie lektury moich problemów - a przynajmniej na tyle długie, na ile pozwala mi mój zasób słów, który, jeśli chodzi o angielski, nie prezentuje się zbyt oszałamiająco. Co nie zmienia faktu, że i tak im współczuję, ja nie wiem, jak ktokolwiek ze mną wytrzymuje.

Nie wiem, jak ja sama z sobą wytrzymuję.
To okropne.

Jak będę miała trochę weny i kilka zbędnych godzin do szukania ładnych rzeczy w internatach albo na dysku (co, swoją drogą, jest o wiele trudniejsze), to dokonam jakiejś miłej estetycznej zmiany. Rzygam (ewentualnie sikam, biorąc pod uwagę, że działa moczopędnie, co potrafię doskonale udowodnić) herbatą, odkąd stała się moim głównym napojem. I poza tym, że chyba nie przyjmując innych płynów, odwadniam swój organizm wraz z każdym nadprogramowym kubkiem, to jeszcze spać nie mogę, a tego to już wybaczyć nie sposób. Dlatego jeśli chodzi o życie, to przerzucam się na wodę, a tymczasem blogaś może odżyje w jakiejś ładnej szacie graficznej.