No.40 We all live in a yellow submarine

Jako że nastąpił ten nieszczęsny wrzesień, pora na podsumowanie tego, co zrobiłam w wakacje (albo też nie zrobiłam, tylko sprytnie podciągam zupełnie niezwiązane z tematem rzeczy... a cicho, kto zabroni!). Ideą projektu było przeżyć niezapomniane chwile, które można by wspominać w kółko i w kółko, a jednocześnie uznać te dwa miesiące za udane oraz, co ciekawe, zaskakujące - bo gdy w czerwcu wybierałam swoje punkty do check-listy, nawet nie przyszło mi do głowy, że w sierpniu będę opisywać te, które z początku od razu skreśliłam. Choć chyba na swoim przykładzie powinnam doskonale wiedzieć, że życie lubi płatać figle.

№1 Zobaczyć wschód słońca

Próbowałam, szczerze, z ręką na sercu oznajmiam, że próbowałam - raz nawet budzik chciałam sobie nastawić, ale jednak tak się niefortunnie złożyło, że jakoś zawsze budziłam się o jedenastej... Moim zdaniem to spisek, nic innego. W końcu, zdesperowana, rzuciłam zegarki, poprzekreślałam, powymyślałam od najgorszych to nieszczęsne zadanie i zobaczyłam wschód słońca... od tyłu. To znaczy, w ogóle się nie kładłam (liczy się!). Było to wtedy takie trochę połowiczne, gdyż oczekiwany wschód schował się za ciężkimi burzowymi chmurami, dlatego dorzucam jeszcze drugą, już bardziej udaną próbę - mianowicie powrót z Londynu. Niech szlag trafi tego, kto lot ustala na szóstą rano na lotnisku oddalonym przynajmniej godzinę jazdy z centrum; pobudeczkę zaliczyłam o drugiej trzydzieści, a wschód słońca w czasie stania w kolejce do bramki, by ostatecznie doświadczyć go przy wejściu na pokład. Pewnie byłby nawet śliczny, gdyby nie to, że wstałam o nieludzkiej godzinie i byłam nie do użytku.

№2 Zorganizuj nocny maraton filmowy

W nocnych maratonach uczestniczyłam dwa razy, w czasie których miałam okazję przystąpić do wyzwania wcześniej wymienionego - jak wiadomo, z nieco marnym skutkiem. Podczas gdy pierwsze spotkanie było ładnie, przepisowo i typowo filmowe, tak drugie skończyło się nieco... specyficznie. Nie, nie dlatego że zamiast filmów były seriale, skądże! Raczej z powodu grania w głupie, bardzo, bardzo głupie gry na przeglądarce i trollowanie na dziewczęco-nastolatkowym forum o trzeciej nad ranem albo też przez włączenie najgłupszego horroru świata. Był tak straszny, że zasnęłyśmy w punkcie kulminacyjnym. Uroczo, nieprawdaż?

№3 Poznaj kogoś nowego

Jako że dołączyłam do genialnej inicjatywy, jaką jest postcrossing, nie mogłam nie skorzystać z szeregu możliwości, jakie strona ta daje. Dzięki mocy tradycyjnej korespondencji poznałam siedemnastoletnią Shuting z Chin. Nigdy nie podróżowała poza swój kraj, dlatego możliwość ujrzenia świata za pomocą pocztówek jak najbardziej jej sprzyja, a w tym roku zdaje chińską odmianę naszej matury i, jak pisze, nie może się doczekać studenckiego życia. Zastanawiałam się nad odesłaniem jej do polskiej studenckiej (ciemnej) strony jutjuba, ale doszłam do wniosku, że jeszcze się dziewczyna przerazi, nabawi stereotypów i co będzie?

№4 Odwiedź miejsce, gdzie jeszcze nigdy nie byłeś

Jakby się nad tym dłużej zastanowić, sporo takich było, biorąc pod uwagę, że miałam swoiste tournée po Chorwacji i przez tydzień starałam się udawać rodowitego Brytyjczyka. Ostatecznie mój wybór pada jednak na Londyn, a konkretniej - na cmentarz w Londynie. Ale, ale! To nie taki zwykły cmentarz - to jeden z najstarszych cmentarzy w mieście, na którym można spotkać nagrobki takich osobistości, jak William Blake, Daniel Defoe czy papcio Tolkiena. A przy okazji jest to siedlisko oswojonych wiewiórek.

Kwintesencja grobowego wyrazu twarzy

№5 Zrób coś głupiego i szalonego

Śpiewałam Yellow Submarine na cały regulator gdzieś w okolicach Euston Road. Wybrałam się do Primarka po godzinach zamknięcia. Byłam w nocy w Chinatown i nie pytając o skład, zjadłam jakieś puszyste ciasteczka w kształcie ryby. Skoczyłam na główkę do basenu (ja raczej z tych, co nie skaczą na główkę, ewentualnie w ogóle nie skaczą do wody) o głębokości czterech metrów, za wejście na który wybuliłam z cztery funty, by zostać pochwalona przez przystojnego ratownika. Przejechałam się kolejką dziewięćdziesiąt metrów nad Tamizą. Jak dla mnie to chyba tego szaleństwa wystarczy.

№6 Upiecz pizzę

A z tym się wiąże taka śmieszna historia. Któregoś dnia spotkałam się z koleżanką wegetarianką, u której miałam zjeść pizzę. A że toto ni sera, ni szynki nie ruszy, nasze danie składało się z cukinii pokrojonej w plasterki i ułożonej równiutko na cieście oraz pomidorka koktajlowego podzielonego na cztery. Do pewnego czasu było nawet normalnie, dopóki się nie obudziłam i zdałam sprawę, że jednak coś było nie tak.

№7 Wykonać coś własnoręcznie

Wykonałam, a jakże - zeszyt mianowicie, który przeznaczyłam na moją imitację pamiętnika. I choć w sumie dobrze mi się w nim pisze, mam ogromny problem natury nieistotnych: blog, pamiętnik, kalendarz, znajomi - co w czym umieszczać, by się nie powtarzać? Te dylematy, trafię do Trudnych Spraw.

№8 Zrobić coś, co planujesz od dawna

Zdjęcie do rzyci, ale jest
niebieska budka, liczy się ♥

Tu miałam okazję się wykazać. Po zrobieniu czystek w mojej kolekcji pocztówek, postanowiłam do nich wrócić (tak bardzo typowe w moim przypadku) i rozpoczęłam mą zabawę z postcrossingiem, to po raz. Po dwa, jak już w ową zabawę się wdrożyłam, nęciło mnie, by spełnić swoje marzenie, jakim była tradycyjna korespondencja z ludźmi zza granicy - jak widać, udało się. Dalej, zaczęłam pisać pamiętnik. I najważniejsze: zobaczyłam Londyn, a z tym wiąże się Baker Street i niebieska budka telefoniczna (do której, niestety, zleźć się nie dało...). Moja lista rzeczy do zrobienia przed śmiercią właśnie się skróciła.

№9 Zostań dawcą (krwi, szpiku, czegokolwiek)

To czegokolwiek szczególnie mi się podoba. No to lecimy. Zostałam dawcą: pieniędzy w londyńskim Primarku (torebka za cztery funty, zakup życia!), przy okazji zaszczycając swą osobą jakże zacną Oxford Street; cierpliwości w stosunku do mojej dwunastoletniej części rodziny (to, że się nie pozabijali, to był cud)(to, że ja ich nie pozabijałam, to był cud); fistaszków dla brytyjskich wiewiórek (zeżarły całą wielką paczkę za kilka funtów w parę minut!) oraz prezentów z Anglii dla znajomych. A dawcą krwi lub szpiku zostanę za pół roku jak skończę tę straszną osiemnastkę.

№10 Napisz do kogoś list lub wyślij pocztówkę

Listy napisałam trzy, pocztówek wysłałam... w sumie nie wiem, ale łącznie w te wakacje poszła gdzieś stówa naszych polskich złotych na znaczki. To straszne, chyba się uzależniłam.


Taak, to były udane wakacje. A wizja rozpoczynającego się roku szkolnego mnie przeraża, mam tragiczny plan lekcji i tragiczne zmiany w kadrze. Smutek.