No.39 On Monday

Wczoraj podczas kąpieli na przeciwległym końcu wanny zauważyłam motyla, pospolitego, rudego, z gatunku rusałka pawik, z szeroko rozłożonymi skrzydłami. Patrzyłam na niego z lekka oniemiała, zastanawiając się, co też to stworzenie robi w mojej łazience, gdyż żadne okno nie jest otwarte i mieszkam na piątym piętrze, podczas gdy cenny strumień ciepłej wody marnował się gdzieś za mną (bojler wymierza sprawiedliwość w naszym domu, jeśli jesteś godzien, dostaniesz ciepłą, jeśli nie - myj się w lodowatej, czasem tylko puści wrzątek, by nieco dokuczyć). Gdy motyl się poruszył, udowadniając, że jest prawdziwy, dźgnęłam go stopą, by ruszył odwłok poza moją wannę. Ten jednak zamiast wylecieć do środka łazienki, wlazł pod prysznic, mocząc sobie skrzydełka, dureń, a ja z litości wzięłam go na palec i chciałam zostawić za zasłoną, na umywalce, gdziekolwiek. Przyczepił się jednak jak rzep psiego ogona i za nic nie chciał zleźć ze mnie. Zawołałam brata, coby wziął go i wypuścił na balkon, zanim zrobię krzywdę temu Bogu ducha winnemu stworzeniu. Z czystym sumieniem wróciłam pod wciąż lejący się prysznic. Kąpałam się w zimnej wodzie.

To bezsensowne wydarzenie dało mi doskonały pretekst, by coś na blogu napisać, bo jakby nie było już od prawie miesiąca leży odłogiem. I choć z początku myślałam, że zupełnie nie mam o czym opowiadać, bo nic ciekawego się w moim życiu nie dzieje, tak po dłuższym zastanowieniu doszłam do wniosku, że w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie, tylko ciężko to zebrać do kupy.
Po pierwsze, zdałam sobie sprawę, że moje ambitne plany co do nauki w wakacje nie mają szans wypalić. Wiem doskonale, że we wrześniu będę żałować i biadolić nad głupimi pomysłami mojego przeszłego ja, ale chyba lepiej byłoby dla mnie odpocząć od szkoły i wykorzystać ten czas inaczej; teraz, kiedy mogę sobie na to pozwolić, biorąc pod uwagę, że za rok będę musiała zacząć przygotowywać się do matury. I tym sposobem postanowiłam wykorzystać to lato najlepiej jak się da, by mieć później jakieś ciekawsze wspomnienia.
Zaczęłam od banalnej sprawy, która prosta wydaje się tylko z pozoru, bo w rzeczywistości nigdy tego wcześniej na poważnie nie robiłam - a mianowicie założyłam pamiętnik, taki zwykły, papierowy. Na pewno nie jest to normalny, przepisowy pamiętnik z definicji, ale zapisuję w nim co ciekawsze wydarzenia, czasem i jakieś refleksje dodam, cokolwiek, co mi akurat do głowy wpadnie, a czego chcę się pozbyć, co mi ciąży. Zawsze myślałam, że trochę dziecinne, ale teraz śmiało mogę powiedzieć, że ma to charakter terapeutyczny, oczyszczający. Polecam.
W końcu wzięłam się za postcrossing. Póki co otrzymałam pocztówki ze Stanów Zjednoczonych oraz Tajwanu i zdecydowanie nie zamierzam na tym kończyć, jest to świetna idea, a uczucie wyciągania zaadresowanej do ciebie kartki ze skrzynki jest nieporównywalne. Zaczęłam również wymieniać listy z dwiema Chinkami - korespondencja z ludźmi z drugiego końca świata zawsze była moim marzeniem, tylko nigdy nie wiedziałam, jak to zaaranżować. Teraz problem został rozwiązany.

Jeśli sądzisz, że w dobie telefonów i komputerów sztuka
pisania listów zanikła, to niezawodny znak, że jesteś
MUGOLEM! (Znaczki z mojej pierwszej pocztówki)

Dostałam nowy telefon i co najbardziej mnie martwi - jest to telefon dotykowy. Zawsze zapierałam się rękami i nogami, byle nie dostać w ręce tego złowieszczego urządzenia, ale w końcu stało się; i do mnie przyszła ta nieszczęsna technologia. Jeśli kiedykolwiek ściągnę jakąś grę czy założę instagrama, można uznać mnie za straconą. Póki co nadal jestem przeciwna bezsensownemu marnowaniu czasu i nadmiernemu ekshibicjonizmowi, ale przyznaję, że taki internet w telefonie jest całkiem przydatny. I brak limitu wiadomości w pamięci również; w końcu nie będę musiała zapisywać co trafniejszych spostrzeżeń przed robieniem wolnego miejsca na karcie. Nie jest źle!
W sobotę wyjeżdżam do Londynu. Sama nie wiem, czy odliczać z niecierpliwością, czy starać się to odwlec, wszak wracam w ostatni dzień sierpnia. Wizja powrotu do szkolnej rutyny odrobinę mnie przeraża. Zwłaszcza że ostatnio śniło mi się, że zaraz po rozpoczęciu roku kazali nam pisać test sprawdzający wiedzę z pierwszej klasy... z fizyki!

To było straszne, miliard z rzyci wziętych pytań, do których odpowiedzi nawet odpisać się od innych nie dało, bo były jakieś z kosmosu i nie do rozszyfrowania (najstraszniejszy jest fakt, że tak prezentował się dla mnie każdy sprawdzian z tegoż cudownego przedmiotu...). Matulu, oby to nie był sen proroczy.