No.38 Lucky beggar

Wszystko zaczęło się od tego, że zdecydowałam usiąść w autobusie - jak zazwyczaj tego nie robię, zestresowana w związku z przykrymi doświadczeniami z ustępowaniem miejsca starszym (bo jak tu nie poczuć się głupio, gdy taki staruszek, któremu chcesz oddać siedzenie, zapiera się rękami i nogami, byle tylko nie skorzystać; a nadal siedzieć to już nie wypada), tak tym razem, stwierdziwszy, że jest na tyle wolny autobus, że stojąc, z pewnością zwrócę na siebie uwagę, usiadłam. Nie mogło z tego wyjść nic dobrego, bo tak się złożyło, że niefortunnie znalazłam miejsce tyłem do kierunku jazdy (cześć, to moja choroba lokomocyjna, chorobo, przywitaj się z innymi). Gorzej, gdy ostatecznie doszłam do wniosku, że te kilka przystanków przeboleję i już nie ma co wstawać - i w tym momencie pojawia się Pasażerka.

Pasażer - gatunek występujący powszechnie w komunikacji miejskiej, zdarza się również w pozostałych środkach transportu masowego, choć w innej postaci. W tym wypadku forma żeńska. Znany z tego, że wręcz uwielbia nawiązywać rozmowę z siedzącym obok siebie człowiekiem, za każdym razem solennie przepraszając za przeszkadzanie czy nietrafianie w temat (co nie jest równoznaczne z zakończeniem, spójrzmy prawdzie w oczy, dość jednostronnej debaty - wręcz przeciwnie).

Zaczęło się niewinnie, bo od pogody, na co wystarczyło potakiwać i uśmiechać się. Później doszły pytania z cyklu Już nie wystarczy uśmiech, trzeba coś powiedzieć. Udało mi się przebrnąć w taki sposób, by zadowolić Pasażerkę, a jednocześnie nie odkrywać się za bardzo i sprytnie wymijać jednoznaczne, bezpośrednie odpowiedzi. Lecz ta sytuacja miała być dopiero zalążkiem czegoś większego.

Kobietę bowiem zaczęło naciągać, oddychała głęboko przez usta. Doszła do momentu, w którym nie omieszkała się mnie poinformować o swojej dużo, dużo poważniejszej od mojej chorobie lokomocyjnej. No świetnie, pomyślałam, gdy tylko poczułam charakterystyczną woń podchodzących wymiotów. Rozdrażniona upałem i nieprzyjemnym zapachem, którego źródła za nic zamknąć nie mogłam, stwierdziłam, że jak Pasażerka zwróci na mnie swój obiad, chyba od morderczych myśli przejdę do czynów.

Uratował mnie przystanek. Zerwałam się szybko, nie mogąc już dłużej wstrzymywać oddechu, i z wielką ulgą wyszłam z autobusu. Odeszłam kawałek, by nie dawać Pasażerce pretekstu do dalszego dotrzymywania towarzystwa, i postanowiłam sprawdzić telefon (czego nie wypadało mi robić w czasie jazdy - już chyba jako ostatnia zachowuję kulturę i nie piszę wiadomości, gdy z kimś rozmawiam).

Wkładam rękę do kieszeni. Serce na moment mi staje, po ciele rozpływa się nieprzyjemny chłód, czuję ucisk w dołku. Wstrzymując oddech, otwieram reklamówkę, którą miałam przy sobie, doskonale wiedząc, że jest to tylko formalność. Przerażona, odwracam się w stronę przystanku, skąd dawno odjechał mój autobus. Jeszcze bez sensu podchodzę do miejsca, w którym wysiadłam - bo aż za dobrze wiem, co się stało.

I wtedy ten irracjonalny strach z nutką nieszczerej nadziei zmienia się w zwyczajną złość. Cholera, jak mogłam zgubić telefon! Uderzam w pobliski budynek, nawet nie tyle bezwiednie, lecz coby świadomie rozładować nieco napięcie. Nie pomaga.

Wpadam do domu, chwytam za stacjonarny i wykręcam swój numer. Oczyma wyobraźni widzę, jak wibracje wyciszonej komórki rozchodzą się bez echa w pracującym autobusie. Że też musiałam usiąść przy oknie, gdzie aparat z pewnością wpadł w dziurę między siedzeniem a ścianą! Gdy zgłasza się poczta głosowa, ze złością rzucam telefon na stację. Zaraz jednak porywam go ponownie i wklepuję numer do ojca (jakie to szczęście, że pamiętam chociaż numery rodziców!). Relacjonuję zdarzenie, gdy nagle sygnał się urywa. Ekran gaśnie. Podłączam szybko telefon, lecz bateria widocznie się zepsuła - a choć co rusz stacja dzwoni, nie da się odebrać. W tamtej chwili poczułam niemoc. Biegnę do sąsiadów, lecz pukanie odzywa się echem w pustym mieszkaniu. Schodzę jeszcze piętro niżej - także nikogo nie ma. Wracam do domu. W powietrzu unosi się dźwięk telefonu, którego nie można uciszyć. Biorę torbę, zamykam drzwi, wychodzę na ulicę; za chwilę mam autobus do koleżanki, w domu i tak nic nie zdziałam.
I nagle człowiek zdaje sobie sprawę, że wszyscy wokół niego trzymają zaciśniętą na aparacie dłoń przy uchu. Idę coraz bardziej zniecierpliwiona brakiem okazji, gdy dostrzegam dziewczynę z rękami wzdłuż ciała. Podbiegam do niej, proszę o możliwość wykonania połączenia. Nieufnie podaje mi komórkę i gdy chwytam ją, od obcej kobiety na ulicy w biały dzień dwudziestego pierwszego wieku, uświadamiam sobie, jak ciężko jest przetrwać bez tego małego urządzenia.

Nie to, bym była uzależniona od telefonu, nic z tych rzeczy. Jestem ostatnią osobą w rodzinie, która ma komórkę niedotykową, z klawiaturą, i która nie nosi jej zawsze i wszędzie - jak tylko mogę, staram się zostawiać ją w domu, a służy mi wyłącznie do kontaktu. A mimo wszystko w tamtym momencie czułam się taka bezradna - w jaki inny sposób można szybko poinformować rodzinę o zgubie?

Co dziwne, moja pierwsza myśl po włożeniu dłoni do pustej kieszeni, to utrata numerów - szybko jednak zreflektowałam się, zdając sprawę, że łatwo uzupełnię te ważniejsze za pomocą facebooka, maila, w ostateczności osobiście. Sekundę później przyszedł bardziej mrożący krew obraz - utrata zdjęć. Tych wszystkich głupich zdjęć, które tylko dla mnie mają znaczenie, które tylko mi coś przypominają. Kilka lat bezcennych wspomnień zostało straconych. Ani przez chwilę nie było mi żal samego urządzenia - w końcu tylko to można było odkupić.

Szczęście, że był weekend i przez cały dzień na linii jeździł ten sam autobus. Tata wszedł do niego na którymś przystanku, wszyscy jak jeden mąż zerwali się do poszukiwań. W pewnym momencie w górę wystrzeliła zaciśnięta na małym przedmiocie dłoń ze zwycięskim Mam!

Na tę wiadomość poczułam ulgę wyrażoną niepohamowanym śmiechem. Kto by pomyślał, że w ciągu godziny przez człowieka może przejść tyle przeciwstawnych myśli i emocji. A się mną Fortuna zabawiła.

Morał dla miast i wsi: nie siadajcie w autobusie, bo z tego nigdy nie wychodzi nic dobrego.