No.37 More, more unexpected things

Wróciłam z Dalmacji i póki co uczciwie się lenię (do czego przyznałam sobie pełne prawo po tym, jak wniosłam do domu, rozpakowałam i poprałam cały bagaż, by choć trochę doprowadzić zaniedbaną chałupę do jako-takiego porządku). Zaczęłam doceniać nasz cudny polski klimat, bo to osiemnaście stopni z deszczem jest niemalże jak ukojenie po ponad trzydziestostopniowych upałach - nie mam pojęcia, jak ludność śródziemnomorska jest w stanie żyć, a tym bardziej pracować w takich warunkach; nawet dojście do toalety wymagało ode mnie nie lada wysiłku, nie ma co wspominać o nieco ambitniejszych zajęciach (człowiek nawet w wodzie się pocił!).

A jak już przy wodzie jesteśmy, szkoda nie wspomnieć o chorwackim Adriatyku. Co prawda, plaże to jeden wielki kamerdolec i jak się nie ułożysz, zawsze coś gniecie, jednak chłodne, przejrzyste, niemal szafirowe jak z pocztówek morze to rekompensuje (choć, jeśli wolno mi jeszcze ponarzekać, to zawartość soli w wodzie jest ogromna - wystarczy zamoczyć sandały, wystawić na słońce i za godzinę możesz doprawiać obiad). Wieczorami grzechem jest przegapić zachód słońca (to nie moje słowa, jeśli miałabym się ich trzymać, to byłabym tak przesycona grzechem, że można mnie wykręcać, a i tak zostanie). Ale urok swój ma, to trzeba przyznać. I kaczki. Kaczki też ma, dużo kaczek (uwaga, tu zaczyna się moja kaleka fotografia, można powiększyć na własną odpowiedzialność).

Artystyczne zdjęciuszka zawsze spoko i przy okazji jeden
przykład z serii Mój przyjaciel kaczka

Czarujące kable i anteny

Osobiście Chorwacja od strony zabytków mi się trochę przejadła. Nie można odmówić jej cudów architektonicznych, ale jest to wyprawa na raz - każde większe miasto ma swój kościółek, dzwonnicę, wąskie uliczki i trochę rzymskich ruinek. Choć przyznać trzeba, że wiele rzeczy robi wrażenie - zwłaszcza wychodzone brukowane tysiącletnie ulice, po których praktycznie można chodzić boso; nawet te kable i pranie wiszące nad głowami mają swój czar. Strasznie spodobała mi się panująca atmosfera: w powietrzu unosi się muzyka ulicznych grajków, gdzieniegdzie znaleźć można porozstawiane sztalugi lokalnych artystów, miasto tętni życiem, wiele narodów styka się ze sobą - od wszechobecnych Polaków po Azjatów, całkowita mieszanka kulturowa i językowa.

Wspomniane wyżej rzymskie ruinki, a raczej to, co z nich pozostało

Niestety, kraj dla turysty, turysta dla kraju - ceny są wprost kosmiczne. Liczyłam, że popróbuję nowych smaków, a skończyło się na starej dobrej włoskiej pizzy (która, notabene, w Starym Mieście w Dubrovniku kosztuje ponad czterdzieści złotych, a dwie osoby ledwo jedną pojedzą - ale przyznać trzeba, że capriciosa capriciosie nierówna). Koszt wody (bo z kranu wyjątkowo nikt nie poleca) również przekracza oczekiwania - pięciolitrowa butelka, jeśli akurat w miejscowym sklepie się trafi, to jakieś osiem do dziesięciu złotych, a trzeba wziąć pod uwagę, że jest to nader regularny wydatek (już nawet nie wspomnę o lodach, których cena w zależności od odległości od plaży waha się w granicach trzech do pięciu złotych za gałkę). Ogólnie żywiliśmy się zapasami z Polski lub ograbialiśmy Lidle i Kauflandy. Zawsze można się też pożywić towarzyszem podróży, na pewno wyjdzie taniej.

Najlepszy to jest chyba ruch drogowy. Wyłączają światła, na skrzyżowaniu Chorwaci wariują i każdy jedzie w swoim kierunku, nie zważając na jadącego z drugiej strony - jeszcze się opieprz dostanie, że się śmiało drogę zajechać; mieszkańcy parkują na awaryjnych na przejściu dla pieszych, policja goni cudzoziemca, któremu trochę bagażnik na ulicę wystaje; kierowcy autobusów pozdrawiają się wzajemnie. Nie, to nic złego, że zatrąbią czy podniosą rękę do tego z naprzeciwka, broń Boże! Gorzej, gdy wychylają głowy i zaczynają gadać ze sobą, trąbią na każdego znajomego przechodnia, zatrąbią kilkakrotnie, gdy ten nie zaczai. I jeszcze na światłach zachowują taką odległość z samochodem z przodu, że ciężko choćby palec między zderzaki wsadzić. Ale nic nie pobije skuterów - na każde auto przypadają przynajmniej ze trzy skutery, których jeźdźcy grają w grę Slalom, przejechać tuż przed maską i trochę pod prąd.

I oczywiście wszędobylskie koty! Skurczybyki niczego się nie boją, plączą się pod nogami, dają się głaskać, ale, niestety, nie reagują na kici, kici. Ciężko wymagać znajomości języków (komary mają podobnie, choć mi się zdaje, że one tylko udawały, że nie rozumieją po polsku, bo jakoś aż z pewnym szacunkiem ignorowały spieprzaj krwiopijco!).

Podpiszę, że to chorwacki kot, bo łatwo się można pomylić. A przy okazji
wspomniany wyślizgany bruk

Taki jest problem z tym moim fotografowaniem, że mam tysiące zdjęć, z czego wybieram cztery najmniej związane z tematem. Typowe. To może zarzucę jeszcze jakimś widoczkiem, żeby nie było.

Prawdziwy chorwacki widoczek, a ty i tak powiesz, że to Skandynawia

Krzywa wieża w Zadarze, bo nie umiem trzymać aparatu równo

Mój przyjaciel mewa. A wielkie są jak cholera

Polecam, polecam, Chorwację warto zobaczyć. Choć nie oszukujmy się, jest to kraj dla gruboskórnych, ja tam byłam nie do użytku przy trzydziestostopniowych upałach.