No.36 Some unexpected things

Nawet nie zauważyłam, kiedy ten rok szkolny tak szybko zleciał - ledwo zanosiłam podanie o przyjęcie, a tu już kończę pierwszą klasę z wynikiem... no właśnie. Choć przez cały rok czerwony pasek na świadectwie wydawał się takim czczym gadaniem, a średnia semestralna tylko to potwierdzała, to jednak udało mi się poprawić kilka ocen (a najbardziej jestem dumna z piątki z angielskiego - środowisko native speakerów widać bardzo dobrze mi służy) i stałam się dumnym posiadaczem średniej 4,9. Teraz już z przyjemnością mogę się oddać wakacyjnemu szaleństwu, na które składa się w znacznej mierze czytanie lektur - Lalka, Chłopi, Pan Tadeusz i pozostałe dwanaście pozycji, tak żebym przypadkiem nie zapomniała o czekającym mnie wrześniu (przynajmniej będę wyglądać mądrze z taką poważną literaturą na plaży... choć z drugiej strony to trochę przerażające). 

Ale że nie samą nauką człowiek żyje (chwila, chwila, ja to mówię?), mam w planach spędzić te dwa miesiące najlepiej jak się da, wykorzystać do granic możliwości - i przy okazji spełnić swoje odwieczne marzenie, jakim jest wyjazd do Londynu (szarża pewnych drzwi na Baker Street ślicznie prezentuje się na początku listy rzeczy do zobaczenia), o ile wszystko dojdzie do skutku (oby tak, oby tak, oby tak...). Póki co pewnikiem jest Dalmacja w Chorwacji, która odrobinę przekreśliła moje plany co do nonszalanckiego odbioru mego cudnego świadectwa z rąk ukochanego dyrektora vel mistrza punktacji (jego absolutny rekord to trzy punkty za cały sprawdzian z fizyki) - wszak gdy porządni obywatele zaczną zmierzać po raz ostatni do swych szkół, ja będę się już byczyć gdzieś na autostradzie na poziomie Węgier. W duchu liczę na to, że uda mi się ziścić niedoszłe zamiary w przyszłym roku...
Planuję też kupić rower. Jeszcze nie wiem za co, bo życie dało mi do zrozumienia, że ładny uśmiech jednak nie wystarczy, a żetonów nie przyjmują - ale coś będę musiała wykombinować, bo mój śliczny sześcioletni wehikuł z Biedronki jednym kołem jest już w krainie wiecznych rajdów (niech złomiarz ma go w swej opiece). Kto by pomyślał, że w normalnych sklepach rower nie kosztuje dwieście złotych...? No, ale gdy (jakimś cudem) mi się to uda przed końcem wakacji, zamierzam zacząć na poważnie wyrabiać kondycję - bo moje mięśnie o konsystencji galaretki, ewentualnie żelek, są trochę dołujące, nie mówiąc już o wysiłku związanym z przebiegnięciem kilkudziesięciu metrów... Cóż, zawsze zostają mi rolki, których grube, wielowarstwowe obicie tak bardzo motywuje do jazdy w temperaturze powyżej dwudziestu stopni.

O, tak jeszcze nawiasem, znam już swój wynik z konkursu z chemii. W zaokrągleniu 51 procent.
Tyle wygrać!