No.34 Latest news

Ostatnimi czasy moje poglądy i wymagania wobec samej siebie tak drastycznie ulegają zmianie, że już sama nie wiem, co jest faktycznie moim celem, a co jedynie krótkim przebłyskiem zaćmiewającym mi oczy. Może to po prostu kwestia tego, że w końcu od bardzo (bardzo) bardzo dawna się z kimś spotkałam i nagle okazało się, że życie nie ogranicza się tylko do podręczników (czy nawet beletrystyki) wśród czterech ścian domu. Po ludzku wyszłam na miasto ze znajomymi jeszcze z gimnazjum, miałam okazję się dowiedzieć, że moja przyjaciółka ma chłopaka (miesiące po fakcie, niezwykle typowe wręcz) i niejednokrotnie usłyszeć, że jednak żyję. I nawet przestało mi przeszkadzać, że każdy poza mną abstynencji nieszczególnie się trzyma; zdałam sobie sprawę, że przecież to już nie ma różnicy - kwestia miesięcy, byśmy wszyscy rocznikowo mieli osiemnastki. Tym sposobem bardziej się rozluźniłam w towarzystwie, a i inni to po prostu zaakceptowali - tyle, problem rozwiązany.
A ponieważ doskonale się bawiłam, to i postanowiłam częściej z domu wychodzić - aż udaremnił mi to nagły konkurs z chemii. Nabrałam ochoty na zmobilizowanie samej siebie do (dosłownego) maratonu - wszak czas na przygotowanie wynosi tydzień, lecz z drugiej strony nie jest to żadna nieosiągalna olimpiada, ale zwyczajna wiedzówka z pierwszej klasy i materiału z gimnazjum. Myślę, że to może być ciekawe wyzwanie, zwłaszcza że chemii nigdy większą sympatią nie darzyłam, a przy okazji nadrobię zaległości, które nagromadziły się w ciągu tych trzech lat, bo w gimnazjum nie przyszło mi do głowy, że przedmiot ten kiedykolwiek będzie mi potrzebny (dlatego, nauczona doświadczeniem, przestałam aż tak odrzucać fizykę - choć fizyka jądrowa nieszczególnie mi w tym pomaga...).
W sumie to w moim życiu niewiele się dzieje, a przynajmniej niewiele godnego uwagi. Chciałam się zdrowo odżywiać, zapomniałam zajść do warzywniaka; chciałam zacząć biegać, zapomniałam, że nie mam gdzie; chciałam przeczytać Trylogię, zapomniałam, że to Sienkiewicz; chciałam czymś w szkole zabłysnąć, zapomniałam, że nie mam czym. Jakoś się to kręci, żadnych większych ekstrawagancji. Chociaż nie, jeździłam na rolkach z ojcem w deszczu, gdyż chciał udowodnić, że się da. Szczegół, że zimno było w cholerę, lało jak z cebra i wiało mi po gołej szyi - jesteśmy sportowcami przecież.
Ale za to jak dni bywają bardziej monotonne, to noc mi to rekompensuje - moje sny sięgają zenitu realności i wiarygodności jeśli chodzi o moje zachowanie czy komizm sytuacji. Ja nie wiem, jakaś pełnia księżyca czy co?
Dawno nie oglądałam żadnego serialu; sezon na ludzinę się kończy, a ja go jeszcze nie zaczęłam.

Morał dla miast i wsi: chyba właśnie zdałam sobie sprawę, że jednak tak bardzo nie mam życia.

Idę popłakać w podręcznik do chemii.