No.31 Endorphins

Byłam na wykładzie o nowotworach. I choć był niezmiernie ciekawy, onkologię wyrzucam z listy możliwych specjalizacji (jakbym już jej wcześniej nie skreśliła). Piękne „indiańskie ścieżki” raka zrazikowego, te cudowne szczegółowe fotografie najgorszych stadiów, ach. Ale przynajmniej doktorom udało się względnie zmniejszyć ilość przyszłych potencjalnych pacjentów...

W końcu udało mi się wprowadzić w życie plan zakładający zadowolenie z pracy. Przerzuciłam się na do połowy pełną szklankę i nareszcie przed wyjściem z domu nie czuję wyrzutów sumienia, że nic nie zrobiłam poprzedniego dnia. To naprawdę budujące, biorąc pod uwagę, że jeszcze niedawno byłam bliska depresji, porównując się do koleżanki, która przygotowuje się do olimpiady. I mimo że codziennie dobija mnie kolejnymi postaciami dwukrotnych laureatów wśród studentów medycyny w Krakowie, nie mam już jej tego za złe, zaczęłam traktować to jak motywację.

Z drugiej strony moje życie towarzyskie obumarło jak ta moja nieszczęsna pelargonia na oknie. Chyba stałam się dość typowym stereotypem kujona - nie dość, że w przerwie od nauki czytam (dla odmiany) „Biologię”, to jeszcze na przemian z nią sięgam po Tolkiena. A moje wakacyjne plany to biologia, chemia i konwent fantastyczny, coby można się ponaparzać na miecze i pograć w planszówki. Słodko. Ale zaś z trzeciej strony i tak nie miałabym się z kim spotykać, więc...

Grunt, że sprawia mi to radość (nawet większą, niż kiedy usłyszałam od profesor z włoskiego, że ładnie mnie w gimnazjum nauczyli pisać po włosku, a kiedy jej powiedziałam, że uczyłam się francuskiego, uznała, że muszę mieć talent do języków. Moje poczucie własnej wartości i umiejętności pięknie wzrosło), choć chyba ciężko jest mi to przyznać, bo to musi być nieco... przerażające tak na dobrą sprawę.