No.28 Mind palace

Skończyłam siedemnaście lat. Weszłam w ostatni rok swej niepełnoletności z Tolkienem i Witowskim pod pachą oraz z Sherlockiem na klacie, którego udało mi się upolować dosłownie w ostatniej chwili (i z życzeniami o czwarty sezon, yay!). Z takim wyposażeniem mogę wszystko.

Po wielu godzinach spędzonych ostatnimi czasy na nauce, udało mi się opracować proste i klarowne sposoby na zmuszenie mózgu do nauki. Jedne pewnie bardziej powszechne, inne wyłącznie do użytku własnego. Zatem, oto moje prywatne wrota do swego pałacu myśli.

1. Harmonia. To znaczy: porządek na biurku, przygotowana w odpowiedniej kolejności kupka podręczników oraz zeszytów i czyste konto jeśli chodzi o wszelakie zadania domowe i gotowanie obiadków (najgorsze, co może się zdarzyć, to nagłe przerywanie pracy w najmniej oczekiwanym momencie). Ważne jest również pochowanie wszelakiej maści „rozpraszaczy” (w moim przypadku jest to laptop i nazbyt wciągające książki) - co z oczu, to z serca, w ten sposób jest dużo łatwiej skupić się na konkretach.
2. Woda oraz węglowodany. Nie wyobrażam sobie zacząć naukę bez kubka herbaty i z pustym żołądkiem - albo nawet nie tyle pustym, co bez choćby najmniejszej dawki czekolady. Co tam, ja z moją niedowagą mogę sobie na to pozwolić.
3. Świeże powietrze. Nieważne, czy deszcz, czy mróz, czy pracujące kaloryfery - mózg potrzebuje tlenu, a wietrzenie jest najlepszym na to sposobem.
4. Ciało i umysł. W momencie, w którym czuję, że mam dość i więcej nie jestem w stanie przyswoić, kładę się i robię brzuszki, przysiady, wymachuję nogami, kiwam palcem wskazującym, cokolwiek - choć fanką aktywności fizycznej nie jestem, krótka, nawet pięciominutowa rozgrzewka, dobrze wpływa na jasność myślenia. I pozwala spalić tę czekoladę, czy coś. Dobrą alternatywą jest również spacer z zeszytem w ręce (to jednak wymaga koordynacji zeszyt-otoczenie, samochody lubią wyskakiwać nagle zza rogu).
5. Przerwy. Od niedawna zaczęłam stosować metodę 20/5, czyli 20 minut nauki i pięć przerwy. Choć, jak już się wdroży w naukę, ciężko przerwać.
6. Systematyczność. W miarę, w granicach rozsądku, już dawno dałam sobie spokój z uczeniem się z lekcji na lekcję, to niewykonalne. Ale za to warto zająć się materiałem jakiś czas przed sprawdzianem niż dzień przed; i pomaga w przyswojeniu tematów, i jeszcze zostaje w głowie na dłużej.

Sposoby na niemoc twórczą, czyli co zrobić, gdy za Chiny nie można się zmotywować do otworzenia podręcznika?
1. Rozgrzanie umysłu. Mózg też mięsień, potrzebuje rozgrzewki. U mnie doskonale sprawdzają się sudoku, zadania na inteligencję lub po prostu zwykła książka.
2. Spacer. Nie dość, że dotlenia, to jeszcze pozwala się odstresować i poznać własne miasto.
3. Autorytet. Ucz się, to będziesz tak bystra jak Sherlock Holmes. Obijasz się? Winchesterowie nie mają czasu na obijanie, szybki research, dowiedz się, z czym masz do czynienia i pozbądź się tego, zanim pozabija innych. Jak nie będzie dobrej oceny, nie będzie nerki, już Hannibal się o to postara. Hermiona się na tobie zawiodła. Ludzie się na Harvarda dostają, a ty nie dasz rady mieć cztery z matematyki? Co zaskakujące, to działa.
 3a. Doktor House. Moja własna metoda, którą stosuję od ponad roku - wystarczy jeden odcinek w dobie kryzysu, by jakoś tak natychmiast się zmotywować. A seriali medycznych jest od groma, spokojnie mi wystarczy na długi, długi czas.

4. Wejście na dziennik. Taak, szkoła ogarnęła to cudne urządzonko w internetach, gdzie wystarczy kliknąć ze dwa razy i otworem stają wszystkie ocenki z całego roku. Widząc czwórki z tych w zamiarze podnoszących średnią przedmiotów jak przedsiębiorczość, z których można mieć sześć po wycwanieniu jakiegoś pro-dokumenciku, zamiast dołować się, rosną we mnie pokłady motywacji. Na następny raz przygotuję się lepiej i będzie piątaszek, a co tam.

Sprawdzone i przeważnie (bo mimo wszystko opiera się to na chęciach) działa. A więc... do nauki!

To jeszcze ogłoszenia duszpasterskie.

Pierwsze primo, zaczęły mnie nużyć posty zahaczające niebezpiecznie o „jestem taka beznadziejna, tak mi nic nie wychodzi, pocieszcie mnie”, dlatego zrobię pierwszy krok w stronę luźnego potoku słów. Jak czytam poprzednie wpisy, to załamuję głowę nad tym, ile się męczyłam, by je stworzyć... 

Drugie primo, mój ukochany szablon zaczął mnie irytować. Te ciemne barwy i cudna szubienica jak pięść do oka mi tu pasują. Można w bliżej nieokreślonej przyszłości spodziewać się zmiany i to drastycznej.

Trzecie primo, to już ostatnie, nie nauczyłam się niczego na jutro, tworząc ten post. Co za paradoks pójść nieprzygotowanym po napisaniu poradnika o sposobach skutecznej nauki.