No.27 „Carpe diem, yolo”

„Carpe diem, yolo.”

~ native speaker Johnny vel Johny vel Jonny, kij go tam wie, ale jest uroczym Brytyjczykiem z loczkami, można mu przebaczyć

W sumie to właśnie Johnny'emu (czy jakkolwiek się go zapisuje) zawdzięczam swoją sympatię do języka angielskiego. I jeszcze pewnemu Australijczykowi, któremu rodzice wybierali imię, gdy byli pijani, gdyż wraz z nazwiskiem Sean przedstawia się za pomocą dwóch sylab.

Od razu uprzedzam, że dzisiaj nie ma parcia na zbędny patos, silenia się na oryginalność i poruszania konkretnych tematów. Luźny, chyba taki typowo pamiętnikowy wpis, którego widocznie mi brakowało, bez morału czy refleksji. A przynajmniej żywię taką nadzieję.

Czasem zastanawiam się, co by było, gdyby ktoś znajomy czytał mojego bloga. Zapewne by mnie wyśmiał, uznał, że przesadzam, że wciąż nudzę o tym, jak bardzo bym się chciała dostać na wymarzone studia, że w wielu poruszanych kwestiach nie ukazuję siebie taką, jaką jestem - że próbuję stworzyć nieistniejący obraz swej osoby, ideał dziewczynki dążącej przed siebie, pomijając to, co usiłuję odepchnąć, wyprzeć. Bo tak jest; może nawet na pewno tak jest. Jednak ponad osiem (już osiem?) miesięcy temu zakładałam bloga z zamiarem motywowania się, stworzenia drogi realizacji konkretnego celu, od zera do bohatera, per aspera ad astra. Jak teraz nad tym myślę, wiele zawdzięczam tamtej decyzji. Zyskiwałam wsparcie przez samo wypisanie się. Fakt, że pozbyłam się czegoś, co mi ciążyło, dawało ulgę i uczucie spełnienia, natomiast każdy komentarz tylko to potęgował.

Uh, chyba wypadałoby zmienić ton, bo wygląda to tak, jakbym chciała się pożegnać. Wiem, że póki nie popadnę w zbytnią melancholię i nie zacznę pisać o czymś, czego bym później żałowała, póty będę prowadzić tego bloga. Chyba że, zgrabnie przeskakując do wcześniejszego wątku, właśnie ktoś znajomy mi go odkryje. Znam to aż zbyt dobrze, w takiej sytuacji kończy się to nieuchronną kasacją.

Blog jest wsparciem, jednak krótkotrwałym. Ostatnio zaczęła mi się zatracać idea, jaką z sobą niósł. Czas, jaki spędzam nad napisaniem jednego krótkiego wpisu, jest nieporównywalnie dłuższy od tego poświęconego analizie lektury, wiersza czy napisania durnej rozprawki interpretacyjnej. Spokojnie można go liczyć w godzinach. Zdaję sobie sprawę, że nie jest zdrowe, gdy po skończeniu patrzę na zegar, jestem zła na siebie. Ostatnio w ogóle jestem zła na siebie - za to, że nie robię tego, co powinnam, za to, że publikuję sobie pościki z obietnicami, których nie dotrzymuję, za to, że marnotrawię czas.

Za to, że wymyśliłam sobie medycynę i nic z tym nie robię. I nie - nie ma na to odpowiedzi, że mam dobre oceny, że jestem ambitna i z powodzeniem walczę o pasek na świadectwie. Nawet to, że mam pięć z biologii i chemii, mnie nie zadowala, bo znam faktyczny poziom swojej wiedzy i jest on zupełnie nieadekwatny do ocen.

Dlatego znalazłam nową motywację, na widok której serce mi się ściska - jest nią koleżanka, którą naprawdę bardzo lubię i wiem, że jest jedną z nielicznych osób z klasy, z którą będę utrzymywać kontakt po liceum i dłużej. Jest okropnie ambitna, ale ambicja ambicji nie równa - ona faktycznie coś z tym robi. Dlatego, gdy dostrzegam w jej rękach nowy zbiór zadań maturalnych z biologii, coś we mnie się rusza.

I koniec z wymówką mam jeszcze dwa lata. 

Carpe diem. Czas korzystać z autorytetów. Wprowadzam w swoje życie maksymę co masz zrobić jutro, zrób dziś. I jeszcze jedną: internet ogłupia. Zaczynam na poważnie ograniczać przesiadywanie w internecie, bo to, ile spędzam na przeglądaniu blogasków, zdecydowanie mnie przeraża. Chcę przeżyć przynajmniej jeden dzień, z którego w stu procentach byłabym zadowolona i nie czuła zawodu, rozliczając się wieczorem. Zatem, do roboty.