No.29 Purge

Choć zawsze byłam przekonana o tym, że nie składuję gratów i wyrzucam wszystko to, co nie jest mi potrzebne, nigdy nie starczało mi na wszystko miejsca. A tu jakieś pudełko po butach z kartkami pocztowymi, a tu szkatułka z duperelami, których szkoda się pozbyć, a tu stosy zeszytów ze starymi opowiadaniami, wspomnieniami, pamiętnikami (a niektóre to typowe pamiętniczki z wierszykami od całej grupy jeszcze z przedszkola!), a tu pojemnik z zawartością o charakterze „może się przydać”. Zostawiałam to, „bo sentyment”. Głupota. Wyszłam z założenia, że coś, z czego przez przynajmniej pół roku się nie korzystało i nie widziało na oczy, na pewno nie jest niezbędne i można bez tego żyć. I tym sposobem przeprowadziłam dokładne czystki, zostawiając jedynie to, co faktycznie jest przydatne, oraz pudełko z całą masą różnorodnych przedmiotów, które pozostały mi po harcerstwie. Czasem lubię je otworzyć, poczytać listy ze zbiórek, kartki z zadaniami, rekwizyty. Odnalazłam nawet swój stary mundur, którego koszulę i chustę schowałam do osobnego kuferka, by dogorywały tam w spokoju (nadal nie jestem pewna, czy ktokolwiek prał to po tym, jak już odeszłam, ale nawet tak nie śmierdzi, jedzie jedynie starością i składnicą harcerską, więc nie jest źle).

Tak myślę, że czas, jaki spędziłam w harcerstwie, to jedne z najlepszych lat mojego życia. Czasem biorę, co prawda, udział w grach miejskich organizowanych głównie przez UE czy z jakiejś współpracy transgranicznej (ale za to nagrody są wartościowe, przynajmniej tyle wygrać), jednak to nie to samo. Już nie ma tego notorycznego łamania prawa, wciskając dzieciom siekiery i dając rozkaz zbudowania sobie łóżka w parę godzin, wizytowania sanepidu, kryjąc za plecami spleśniałe chleby, notorycznego oszukiwania na grach i wciskania najróżniejszych kitów, spania pod gołym niebem w czasie burzy, rozpalania ogniska w deszczu, korzystania z zasady trzech tygodni harcerskich („co leży na ziemi krócej niż trzy tygodnie, można zjeść”) bez żadnych sensacji żołądkowych, lub, co najbardziej lubiłam, podróżowania w czasie, stawania się na jeden dzień partyzantem, średniowiecznym rycerzem, powstańcem, asystentem renesansowego malarza, odkrywania tajemnic własnego miasta, rozwiązywania zagadek, a i zbrodnie się zdarzały (w dodatku w środku nocy w centrum miasta), które trzeba było wyjaśnić.
I czasem aż chciałabym ujrzeć w skrzynce zaadresowany do siebie list zapisany szyfrem, wrócić. Jednak wtedy zdaję sobie sprawę, że nie ma do czego wracać, nie ma już tego harcerstwa, które ja znałam. Zostaje mi tylko cała masa wspomnień, historii, które do upadłego można opowiadać i się z nich śmiać, choć wcześniej były one tragedią. Szkoda, że najlepsze czasy tak szybko i bezpowrotnie mijają;  nawet jeśli najlepsze to pojęcie względne.

Mam nadzieję, że za jakiś czas, usiłując sprzątać, znów natrafię na bagaż nowych wartych zapamiętania wspomnień. Bo to w sumie fajne tak powspominać przeszłość. I przy okazji odgracić pokój. To oczyszczające.