No.50 Face to face with my future

Na zewnątrz (by pogodzić tych, co wychodzą na dwór z tymi, co na pole) dwadzieścia stopni na plusie (ale to chyba wynik nieco naciągany, powiedzmy, że koło siedemnastu), nikt nie przejmuje się tym, że wieje dotkliwy wiatr, bo każdy z niebywałą przyjemnością wyciąga twarz do słońca. Nic, tylko spacerować, podziwiać piękno natury... a ja co? A ja siedzę w pobliskim szpitalu - i z uśmiechem patrzę na spacerujących za oknem ludzi, ciesząc się, że nie jestem na ich miejscu; bo zdecydowanie wolę pocić się białym kitlu. Tak, antler w białym kitlu! Jednak, ku szczęściu pacjentów, to było tylko chwilowe i wszyscy uszli z życiem. Skąd jednak taka sytuacja? Ano stąd, że skorzystałam z okazji, jakim jest Dzień Przedsiębiorczości, by poznać interesującą mnie dziedzinę od środka.

Generalnie z początku plany były zupełnie inne, bo miałam przebywać tylko w Zakładzie Patomorfologii - w którym to jednak, paradoksalnie, spędziłam najmniej czasu, bo chyba z piętnaście minut. Ale zacznijmy od początku - wszak okazało się, że szpital podszedł do sprawy całkiem poważnie, przygotowując dla nas (bo było nas więcej) kilka punktów programu. Jako że akurat w tym czasie odbywał się wykład dla onkologów na temat leczenia przeciwbólowego, pozwolono nam w nim uczestniczyć - i choć lekarzom wokół raczej ewidentnie się nudziło, tak ja siedziałam zafascynowana i słuchałam o nowych lekach, ich dawkowaniu i generalnie całej masie ciekawych zagadnień. Znaczna część dnia została poświęcona na Laboratorium Diagnostyczne - od dzisiaj już od nikogo nie chcę słyszeć, że coś jest gówniane, kał pod mikroskopem jest piękny (ło matko, z pewnością źle to brzmi, typowy biol-chem - ale to prawda)! Podobało mi się tam (zwłaszcza że kazali nam chodzić w kitlach!), 

Tak może nie chodziłam, ale zdecydowanie
tak się czułam

dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy, poznałam inspirujących ludzi z prawdziwą pasją; choć nie widzę siebie w tym miejscu za kilka lat - praktycznie wszystko jest zmechanizowane i opiera się na systemie komputerów połączonych w sieć; najwięcej pracy człowieka jest zaledwie przy badaniach moczu i kału. Ciekawe to wszystko było, ale chyba nie potrafiłabym opierać się tylko na technice, przekładać probówek z wirówki do wirówki, cały dzień siedzieć nad mikroskopem.

Natomiast najlepszym punktem programu było - uwaga, uwaga - uczestniczenie w operacji! Tak, puścili nas na blok operacyjny! Przebraliśmy się, dostaliśmy maseczki, czepki na głowę i oddano nas pod rękę anestezjologa, którym była przemiła kobieta - zamiast traktować nas jako udrękę i piąte koło u wozu (jak żeśmy się spodziewali), wszystko nam po kolei opowiadała, wyjaśniała, co po co i dlaczego, polecała wybranie specjalizacji anestezjologa, troszczyła się, byśmy mieli dobry widok. Przyszedł chirurg, mężczyzna już nieco starszy, zrobił cięcie wzdłuż brzucha, a nas ustawiono niemal naprzeciw niego przy głowie pacjentki (tak daleko mogłyśmy podejść, by nie przekroczyć granicy jałowej strefy). Byłoby to chyba najlepsze doświadczenie mojego życia, gdyby nie to, że smród przypalanej skóry (naczyń krwionośnych? Nie wiem, uciekło mi później, by spytać) wraz z widokiem pierwszych wnętrzności oraz adrenalina związana z podekscytowaniem spowodowały, że jednak zakręciło mi się w głowie i musiałam wyjść - nie zemdlałam, bo natura obdarzyła mnie swego rodzaju instynktem, dzięki któremu wiem, do jakiego czasu zachowuję świadomość od pojawienia się mroczków przed oczami, ale faktycznie doznałam zawrotów. Chciałam usiąść na krześle, które gdzieś mi zamajaczyło na korytarzu, jednak zanim tam doszłam, obraz zrobił się zupełnie biały i jedynie z pamięci znalazłam ścianę, na której mogłam się oprzeć (swoją drogą, poczułam pod palcami gumową pofałdowaną rurę jak od odkurzacza - mam nadzieję, że to nie było nic do intubacji czy coś...). Zaraz mnie jednak podciągnięto i ułożono na łóżku. Leżąc na nim odruchowo zaczęłam śledzić ustępowanie kolejnych objawów - choć teraz jak o tym myślę, to nieco niepokojący nawyk, no ale oj tam - najpierw ustąpiła biała plama i znów wyraźnie zaczęłam widzieć, później zdałam sobie sprawę z tego, że mam szum w uszach: jakby były zatkane, a głosy osób rozmawiających nade mną dobiegały gdzieś z daleka; dopiero na końcu odczułam ulgę z odciążeniem głowy. W sumie to poniekąd swego rodzaju tragikomedia, bo z jednej strony straciłam szansę dalszego uczestniczenia w operacji, a z drugiej podobało mi się to podświadome studium tracenia przytomności. Ale i tak najbardziej ucierpiał mój honor - to takie żałosne omdleć w czasie operacji! Mam focha na siebie, ot co. Nie zmienia to jednak faktu, że był to najlepszy element dzisiejszego dnia. Tyle wygrać!
Wniosek wyciągnęłam z tego dnia jeden - mianowicie utwierdziłam się w przekonaniu, że naprawdę chcę studiować medycynę i za te kilka lat móc nazwać siebie lekarzem.

Swoją drogą, zgłosiłam się do Olimpiady Biologicznej. Był to czysty przypadek, bo temat wymyśliłam w dniu jego oddania nauczycielowi (w ostatniej chwili, bo już miałam wysyłać zupełnie inny, dotyczący różnorodności gatunkowej), ale jestem zadowolona - zarówno z tematu, który jest trudny technicznie do realizacji, ale też całkiem oryginalny, więc może dowiem się czegoś interesującego podczas prowadzenia badań; jak i z tego, że w ogóle uda mi się siebie sprawdzić. Nie wiem, czy będzie z tego coś więcej, ale na pewno przygotowywanie się do Olimpiady przyniesie same korzyści - no i nie będę miała sobie do zarzucenia, że nie próbowałam!