No.11 Body and mind

Jak powiadają, wszystko dobre, co się dobrze kończy. Jak przez pierwszy miesiąc wakacji narzekałam niemiłosiernie na brak atrakcji, tak sierpień okazał się miłą odskocznią od ciągłej nudy. Nie warto przytaczać wydarzeń z wyjazdów, bo w rzeczywistości nie było w nich nic specjalnie ekstrawaganckiego, co byłoby warte uwagi. Wyniosłam z nich jednak parę wartości i umiejętności, którymi będę szarżować jak tylko się da - dla szpanu, rzecz jasna; jakoś trzeba zabłysnąć w towarzystwie, niekoniecznie wykorzystując w tym celu brokat. Do rzeczy, do rzeczy - umiem jeździć na koniu! Machnąć ręką, że koń mnie nie słuchał i zostawał w tyle; że w ostatni dzień dowiedziałam się, jak tym bydlakiem ruszyć - jak będzie apokalipsa i elektryczność padnie, nie będę chodziła pieszo!

Przy okazji siedzenia na koniu (to sformułowanie odnoszone do mojej osoby nadal mnie zaskakuje), mogłam odkryć aspekt związany z moimi dysfunkcjami alergicznymi. Zapewne dostałam uczulenia na to nieszczęsne zwierzę, gdyż uda, nadgarstki i stopy(?) mam przyozdobione piękną wysypką, która swędzi niemiłosiernie, a ja, głupia, dałam się uwieść alergenom i za cholerę nie mogę przestać tego drapać. Efekt znany - w pierwszy dzień szkoły nie będzie szału w krótkich spodenkach i podrywu na nogi.
Na poważnie (czasem muszę być poważna, by sprawiać dobre wrażenie), oglądam swoje ciało i nie podobam się sobie. Tu jakiś niedobór witamin, tu jakiegoś makroelementu, tu masy mięśniowej. Moim marzeniem jest jedzenie pięciu owoców lub warzyw dziennie i regularna, poranna gimnastyka - chociażby parę brzuszków, przysiadów; o joggingu raczej nie warto wspominać. Mam szesnaście lat; jest to wiek, w którym człowiek jest najbardziej efektywny fizycznie, a ja męczę się po przebiegnięciu tych pięćdziesięciu metrów do świateł na przejściu dla pieszych. I to nie z powodu masy, bo ważę może z 50 kilogramów na prawie 170 centymetrów wzrostu; całkowity brak kondycji i chęci do zmiany.
Cała energia musi widocznie iść do mózgu. Rozwiązuję maniakalnie sudoku, dostaję palpitacji serca na myśl, że już za tydzień będę się mogła zacząć uczyć bez dezaprobatycznych spojrzeń rodzicielki (Chyba jaja sobie robisz, że się uczysz biologii w wakacje?!), na obozie nauczono mnie rozwiązywać kostkę rubika i teraz całymi dniami siedzę i męczę materiał. Teoria o złotym środku kłamie.