No.59 Sixty six days left

Moja codzienność jest niemal tak ciekawa jak bezpłciowe rozmnażanie mszaków, przy czym mszaki prowadzą nieco bardziej zaawansowane życie towarzyskie.

Co? Serio? Chcecie wiedzieć więcej? Cóż, miałam wrażenie, że powyższe zdanie idealnie oddaje mój aktualny stan. Przez chylące się ku końcowi ferie budziłam się nad ranem pełna energii, gotowa do podbijania świata, siadałam przy biurku, odhaczałam kolejne pozycje na liście to-do, a gdy wdrażałam się w temat, kończąc z zadowoleniem kolejne matury (nawet gdy wynik nie był wielce satysfakcjonujący), zaczynał zmagać mnie sen. O dwudziestej. Trochę to załamujące, gdy ma się wszystko, co potrzeba - motywację, zdolność skupienia uwagi, (względnie) czas - ale brak sposobu na zamykające się oczy. Chyba po prostu trzeba się wprawić w boju.

Ach, właśnie, przecież ukryta w tym jest jedna pozytywna wiadomość - odnalazłam motywację. Nie taką ogólną, bo z nią problemu nigdy nie miałam, zawsze jednak sprawiało mi trudność skupienie się na tych drobniejszych czynnościach. Metodą prób i błędów doszłam do wniosku, że najefektywniej pracuje mi się ze ścisłym planem na dany dzień. Może to głupie, ale naprawdę długo szukałam czegoś, co zmusi wewnętrznego lenia do ruszenia się i zniweluje syndrom zbliżającego się deadline'u (Zostało x dni do matury? Lepiej zacząć od zwinięcia się w kłębek i powtarzania w kółko, jak niewiele się umie i że wszystko jest bez sensu). Może to jeszcze głupsze, ale naprawdę byłam bliska depresji i zamiast wzięcia się do roboty, siedziałam i użalałam się nad sobą, co tylko potęgowane było przez wyniki próbnych matur w szkole - a to dlatego, że nie robiłam żadnych arkuszy na własną rękę, wciąż powtarzając sobie, że zacznę, kiedy tak mniej więcej ogarnę materiał. Matko, ile musiałam to z siebie wypleniać! Aż wreszcie przełamałam tę barierę... trzy dni temu. I pewnie powinno mnie to załamać, gdyby nie drobny fakt, że podjęłam inny sposób myślenia - nie warto karać się za to, czego się wczoraj nie zrobiło. Wczoraj minęło i nie ma się już na niego żadnego wpływu - jedyne, co pozostaje, to sprawić, by dzisiejszy dzień był wykorzystany w pełni. 

Moje samopoczucie i wiara w siebie powróciły, gdy zaczęłam dostrzegać, że nie ma znaczenia to, że nie zdążyłam wykonać całego planu na dany dzień, ale to, że udało mi się jednak tych parę punktów odhaczyć, poświęcając na to tyle, ile byłam w stanie, tym samym zbliżając się do obranego celu. Wizja studiowania medycyny stała się nieco bliższa - może nie na tyle, by czuć się chodzącą encyklopedią, lecz do tego stopnia, że nie myślę już o tym moim z początku ulotnym marzeniu, jako o czymś niemal tak odległym jak loty na Marsa. A to już coś. 

Tymczasem wracam do arkusza z biologii, który spoziera na mnie z biurka - syndrom Granger: on.