No.52 Upon the fields of barley

Morze kwitnących pól poprzecinanych ścianami drzew, w tle majaczące góry, pomarańczowe słońce zachodzące za pasące się na horyzoncie owce, gwiazdy na nocnym niebie za oknem, śpiew ptaków każdego ranka. Nie jest cicho, wręcz przeciwnie! Zdarzają się samochody jadące po drodze, muzyka dochodząca z karczmy w weekendy, krzyczące dzieci, ale wystarczy, że wjadę do miasta, a ogrom warkotu, szumu, syren pogotowia, pisku opon jest aż przytłaczający. Wsi spokojna, wsi wesoła. I zaglądając jeszcze czasem do starego mieszkania wiem, że to tu jest mój dom, wśród pól i drzew, nie tam na poddaszu w centrum miasta.

Wiadomo, dojazdy są tragiczne, ale tylko powrotne - natomiast zupełnie nie przeszkadza mi być dwie godziny przed rozpoczęciem lekcji w szkole, jest to doskonała okazja, by chodzić na różne dodatkowe zajęcia, na które wcześniej nie miałam motywacji, by się budzić; pouczyć się tego, do czego nie miałam siły poprzedniego dnia albo też skonsultować zadanie domowe (dobra, częściej to jednak jest odpisać zadanie domowe, gdy już zupełnie nie ma się głowy do kolejnego kartkowania Wesela czy innych Chłopów, z których pewnie i tak nie wycisnę tego, co trzeba). Ciężko mi się uczy, bo jeszcze nie zakupiłam stosownego biurka, ale w alternatywie czytam książki - dawno tyle wieczorów nie spędziłam z beletrystyką. Nie znaczy to jednak, że zaniedbuję szkołę; po prostu nie zmuszam się bez sensu do czegoś, do czego i tak nie mam głowy, a ciepły łyk dobrego thrillera od razu stawia na nogi i daje siły do działania. Dużo też zaczęłam jeździć na rowerze - jak pierwsze sto kilometrów robiłam trzy miesiące, tak drugą setkę zrobiłam w trzy dni, zwiedzając okoliczne miejscowości. Fakt faktem, że teren jest okropny, bo droga leci w dół i górę, w górę i dół i przez dwa dni miałam później problemy z poprawnym chodzeniem, to i tak jestem z siebie jakoś tak dumna.

Generalnie nie narzekam.

A jak o szkołę zahaczyliśmy... nie wiem, mam totalnie mieszane uczucia do tego, co się w niej teraz dzieje. Dla przykładu, w przyszłym tygodniu mam pięć sprawdzianów - nawet nie wiem, jak to jest możliwe, ale są, wiszą jak byk w rubryce na dzienniku i straszą. Zdałaś już może pokarmowy z łaciny? Przeczytałaś Ludzi bezdomnych? Zaczęłaś już się uczyć na ten podsumowujący dwa lata z matmy?

Co do olimpiady, w końcu moje pismo dotarło na odpowiednie biurka i nareszcie mogłam się skonsultować z jakimś znawcą tematu. Co prawda, chyba zostałam na początku źle zrozumiana, bo zanegowali i zaproponowali dokładnie to samo, ale w innym kontekście. No cóż. Ale mam już z sobą ludzi, których potrzebowałam, a dla których jest to chleb powszedni - choć usłyszałam, że jestem wyjątkiem od reguły, bo to zazwyczaj studenci jakiejś ochrony środowiska czy coś temu podobne przychodzą. O, i zwiedziłam oczyszczalnię ścieków przy okazji. Wielu ciekawych rzeczy się dowiedziałam, często oczywistych, choć które w sumie do głowy by mi nie wpadły. Człowiek uczy się przez całe życie. A taką wycieczkę polecam, jeśli ktoś ma możliwość, fajna sprawa.