No.30 ...days

Nie jestem typem człowieka z kompleksami. Nigdy nie miałam szczególnych uprzedzeń do własnego ciała, nie przeszkadzały mi żadne defekty, bo wychodziłam z prostego założenia: są rzeczy, których zmienić nie można i człowiek nie ma na nie wpływu, jedynie pozostaje mu pogodzenie się z rzeczywistością. Na nieszczęście jestem jednak ofiarą alergii, które jako miejsce żerowania wybrały sobie (a miały przecież tyle możliwości!) skórę. Póki jeszcze była to skóra na nogach, rękach, nie wiem, stopach(?), było w porządku - w końcu są to części do ukrycia - lecz, kiedy jak na złość wylazły na twarz, wysuszając ją fragmentami na wiór, nie powiem, z lekka się wkurzyłam. Niby smaruję, zażywam prochy, jednak poprawy nie widać, a do lekarzy chodzić nie chcę i nie lubię - akurat komu, jak komu, ale moim dermatologom nie ufam już ani trochę po tym, jak jeden przepisał mi zwykły balsam do ciała za fortunę, a drugi leczył miesiącami coś, co okazało się zwykłym krwiakiem do wycięcia chirurgicznego, a nie traktowania kolejnymi drogimi maściami (albo jak wtryniłam się w kolejkę, z czego nadal mam traumę).

Doszłam do wniosku, że leki tak naprawdę nie mają większego znaczenia przy ogólnym złym stanie całego organizmu, a wszelkie choroby należy wyplenić od źródła - wszak to tylko zaburzenie homeostazy. I tym sposobem (sama nie wierzę, że do tego doszło) postanowiłam skorzystać z „30 days of challenge”. Porobię sobie brzuszki i przysiady, bo to jest coś w miarę realnego na moje warunki domowe, oraz wszem i wobec zobowiązuję się do pochłaniania jednego owocu lub jednej szklanki świeżego soku dziennie (tak! Napisałam to!). Nawiasem, nie muszę wspominać, że chyba nigdy nie udało mi się zrealizować przepisowych pięciu porcji...? Pouzupełniam sobie witaminy oraz elementy u źródła (bo nie trzeba skończyć medycyny, by wiedzieć, że niedobory takowych raczej na stan zdrowia pozytywnie nie wpływają) i choćby minimalnie poprawię swoją ledwo pełznącą kondycję. A poza tym wierzę w placebo.

Chciałabym również w ogóle zmienić swoje podejście - głównie do życia. Przestać powtarzać wciąż do znudzenia bez sensu i beznadziejnie, podchodzić do wszystkiego z uśmiechem i dobrym nastawieniem, a nie z góry coś przekreślać. Ograniczyć nadzorowanie internetów, bo to też zbyt zdrowe nie jest. Więcej wychodzić, na kawie to ja sto lat nie byłam. I może zacząć rysować? Przestać patrzeć w siebie i pomóc matce? Zacząć się cieszyć z prostych rzeczy, dostrzegać ich piękno?

Dokonałam dość dużej rewolucji, jeśli chodzi o wygląd bloga. Koniec z deprymującą czernią i zalatywania trupem. W końcu stworzyłam coś, co nie tyle, co jest jasne, ile uniwersalne, i naprawdę mi się podoba.

...a Wam?