No.3 Don't trust dentists

W końcu udało mi się odwiedzić dentystę. W końcu, bo na wizytę czekałam chyba z dwa miesiące, a odkryte wcześniej niewielkie ubytki nie dawały mi spokoju już od dłuższego czasu. Nienawidzę, gdy z moim organizmem jest coś nie tak.

Z racji tego, że moja mama ma awersję do kolejek w przychodni, zapisała mnie do jednej z miliarda klinik stomatologicznych w naszym mieście (kto normalny jeszcze idzie na stomatologię, gdy jest tylu dentystów?). Jednakże kierowanie się długością kolejki jest co najmniej błędne. Pomimo bycia umówionym na konkretną godzinę, czekałam z półtorej aż łaskawa pani doktor zechce skończyć odpoczynek po jakże trudnym poprzednim pacjencie. Przecież założenie plomby jest naprawdę męczące, prawda? Też bym siedziała na tyłku pół godziny i łudziła się, że następni w kolejce nie zdążą przed zamknięciem. Kojarzy się z Housem, ale kogo, jak kogo, House'a bym zrozumiała. Wiekowej staruszki zwracającej się do mnie per kochanie, już niekoniecznie.
Gdy w końcu dentystka uznała, że się nas nie pozbędzie, usadowiła mnie na fotelu, wsadziła rurkę w usta, założyła maseczkę i zaczęła oglądać moje zęby. Kto bystrzejszy zauważy, że nie wymieniłam gumowych rękawiczek... Czy tylko ja uważam, że coś jest nie tak, czy to może kobiecie odbiło, by nie założyć rękawiczek ochronnych? Pal sześć jej zdrowie, ale grzebać pacjentowi w ustach gołymi rękoma? Być może tego nie dostrzegłam, ale nie słyszałam, by uprzednio ktoś korzystał z kranu...
Taak, wyszłam ze zdrowym zębem, plombą i wirusami w paszczy. HIV, WZW czy może grypa? Uwaga, zbieram zakłady, czas start!